Heima er bezt - 01.12.1963, Side 21

ÞATTUR ÆSKUNNAR
RITSTJORI
HVAÐ UNGUR NEMUR
Komiá er
Alltaf þegar jólin nálgast læðast bernskuminningarn-
ar fram í hugann feimnar og brosandi eins og litlar
telpur, sem fela andlitið í höndum sér.
Jólasveinar og nýársdísir feta svo hægt heim að fennt-
um bæ í sveitinni, sem nú er nær kominn í eyði, guða
á stofugluggann á stafni torfbæjarins og depla augun-
um við krokið skin týrunnar í hliðarglugga baðstof-
unnar, þar sem torfþakið vefst að póstum eins og feld-
ur að vanga hefðarmeyjar í borgum nútímans.
Og nú er þessi bær minn ekki lengur til, bærinn þar
sem við sátum á rúmstokknum í rökkrinu forðum og
sungum hljóðum hvíslandi röddum, því að fullorðna
fólkið var einmitt að fá sér rökkurblundinn í sömu
baðstofunni.
En stundum urðurn við nú samt að fara fram í hlóða-
eldhús eða jafnvel fjós til að syngja þessa söngva okk-
ar, en jafnvel þar eignuðust þeir einhvern sérstakan
hljóm, sem verður aldrei neinu öðru líkur.
Alla söngva bernskujólanna kenndi mamma, það er
fóstra mín oltkur. Á því sem hún kunni virtist aldrei
hvorki þrot né endir. Og hún kunni líka margar sögur,
en samt voru það vísur og lög, sem bezt hafa geymzt
í minni.
Það eru tvær vísur, sem ég man bezt af öllu því, sem
sungið var í rökkurhúmi skammdegiskvöldanna í
gömlu baðstofunni minni heima. Lagið við þær hef ég
hvergi annars staðar heyrt, og raunar vísurnar ekki
heldur.
Þær eru svona:
aá jólum
Komin eru jólin, sem ég hef lengi þráð,
ég skal vera glaður, og lofa Drottins náð.
Allt er hreint og fágað og fögrum ljósum skreytt,
flúið burtu myrkrið og sorg í gleði breytt.
Komin eru jólin, sem Jesús fæddist á.
Eg hef heyrt og lesið, hann elski börnin smá.
Ég skal alltaf reyna að lifa líkt og hann:
Lýsa hverri sálu og hryggja ei nokkurn mann.
Það eru tvö atvik, sem sérstaklega gera þessi erindi
minnisstæð.
Einu sinni seint um haust, fékk eldri kona á heimil-
inu sendingu. Það var fallegur kassi með myndum ut-
an á. En samt var innihaldið ennþá betra. Það voru alla
vega lagaðar kexkökur, með ýmislega litum sykri utan
á, rauðum, grænum, gulum og bleikum. Ennfremur
voru bæði epli og súkkulaði í kassanum, en kexið var
þó sérstakast og fallegast og kallað ,,'biskví“.
Við fengum aðeins að bragða á þessu góðgæti og svo
var kassinn látinn út á skemmuloft og átti að geymast
til jóla.
En eitt kvöld í rökkrinu vorum við að leika okkur
úti, en allir inni sváfu sinn venjulega rökkurdúr. Þá
kom kassinn fagri allt í einu í hug okkar og við feng-
um ómótstæðilega löngun til, þó ekki væri nema skoða
kexið í honum í tunglsljósinu.
Við fórum því öll inn í skemmu, og réðumst til upp-
göngu á loftið í myrkrinu, þreifuðum fyrir okkur og