Heima er bezt - 01.12.1963, Qupperneq 27

greyið, bara óttalega þunn eins og móðirin, en ekki eins
framgjörn.“
„Þú ert nú líka óttalega heimsk, mín kæra vinkona,
nei, systir ætti ég víst að segja.“
Hann þagði dálitla stund, eins og væri hann að velta
einhverju fyrir sér, og svo sagði hann:
„Vissirðu þarna um árið, að ég væri bróðir þinn, þú
veizt hvað ég á við?“
Ég vissi ósköp vel, við hvað hann átti, og gat ekki
varizt því að roðna.
„Ég hefi aldrei sagt, að ég væri systir þín, Hans. Ég
sagði aðeins, að þú værir sonur pabba.“
„En hvernig þá?“ spurði hann, og innföllnu augun
horfðu spyrjandi á mig, sóttheit og gljáandi.
„Ég var bara fósturbarn,“ sagði ég.
Það var eins og þetta væri ofvaxið skilningi Hans.
Hann lagði aftur augun. Loks tautaði hann: „Ég átti
þá að fá Björk og allt, sem pabbi átti. Mig grunaði allt-
af, að Björn hefði ekki hreint mjöl í pokahorninu.“
„Þér skjátlast, Hans, sagði Björn rólega. „Allt sem
faðir þinn lét eftir sig, var marg-veðsett, og það var
þín vegna, að svo var komið.“
„En eitthvað hefur Sóley fengið,“ maldaði Hans í
móinn.
„Já, skrifborð og ruggustól, það var allt og sumt,
þér er óhætt að trúa því.“
Það færðist mók á Hans, og um stund leit-út fyrir, að
hann væri sofnaður rótt. En allt í einu reis hann upp
og rétti fram hendurnar:
„Dóra, Dóra mín, ertu nú að koma, — geturðu fyrir-
gefið mér?“ hvíslaði hann í bænarróm.
Björn lagði hann hægt niður á koddann og þerraði
svitann af enni hans, svo gaf hann mér bendingu um að
fara.
Hjúkrunarkonan kom og fór inn í herbergið til
þeirra. Ég heyrði stunur og óskiljanlegt muldur frá
rúminu, áður en hún lokaði.
Úti á tröppunum stóð Hanna. Hún sagði mér vin-
gjarnlega, að nú væri bezt, að ég ltæmi heim með sér
og fengi mér kaffisopa. Anna væri varla komin á fæt-
ur enn. Hún tók undir handlegginn á mér og leiddi mig
heim með sér. Brói sat við eldhúsborðið og las í blaði,
þegar við komum.
„Ég ætlaði að fá fréttir, áður en ég færi, en þá var
enginn heima, svo ég ákvað að bíða,“ sagði hann og
stóð upp og kyssti Hönnu á kinnina:
„Góðan daginn annars, vina mín.“
Ég fór hjá mér, og Brói sem hafði sagt, að milli
þeirra væri aðeins gagnkvæm vinátta, — gat hún orðið
eins hlý og ástin?
Brói bauð mér einnig góðan daginn, en því fylgdi
enginn koss. Hann hafði verið búinn að hita á könn-
unni, og fyrr en varði var rjúkandi kaffibolli fyrir fram-
an mig.
Brói og Hanna töluðu saman um veðrið og fiskiríið,
en lofuðu mér að vera í friði með hugsanir mínar, og
ég var þeim innilega þakklát fyrir það.
Eftir að hafa drukkið kaffið, sótti á mig svo mikill
svefn, að ég gat varla haldið opnum augunum. Hanna
sá, hvemig mér leið, og fór því með mig inn í svefn-
herbergi sitt og háttaði mig niður í rúmið sitt.
Það var svo ósegjanlega indælt að sökkva sér í faðm
svefnsins, og áður en Hanna hafði lokað dyrunum á
eftir sér, var ég sofnuð.
Það var komið fram yfir hádegi, þegar ég vaknaði.
Hanna lá á legubekknum á móti mér og svaf. Ég lædd-
ist því eins hljóðlega og ég gat fram úr rúminu og
klæddi mig. Ég var á báðum áttum, hvort ég ætti að
fara upp í sjúkrahús, eða beint heim. Það varð úr, að
ég fór heim.
Björn var einmitt nýkominn heim og reyndar á leið-
inni út aftur, en dokaði aðeins við og sagði mér frá
líðan Hans, svo var hann þotinn.
Eftir kvöldmat klæddi ég mig í kápu og lagði af stað
út. Ég vissi ekki vel, hvert halda skyldi, en ákvað svo
að fara til Hönnu og fá hana með mér uppeftir. Ég var
ekki komin nema spölkorn út fyrir hliðið, þegar ég
mætti Bimi. Hann tók undir handlegg minn og saman
gengum við út með sjónum.
Björn réð ferðinni. Ég þóttist vita, að hann væri ekki
í skapi til að tala strax, og gekk því þögul eins og hann.
Loks sagði hann:
„Nú er því lokið,“ og leit um leið framan í mig.
Ég gat ekkert sagt. Mér fannst ég vera bæði svo
óendanlega þreytt, og þó var eins og þungu fargi væri
af mér létt.
„Voruð þið sáttir?“ spurði ég á heimleiðinni.
„Já,“ svaraði hann lágt. „Hann bað líka að heilsa þér,
en vildi ekki að þú kæmir til sín.“
Ég nam staðar á tröppunum og horfði út á sjóinn.
Ég sá að Björn gaf mér auga í laumi.
„Þú ert svo þögul,“ sagði hann loks.
„Hvað get ég sagt?“
Hann tók mig allt í einu í fangið og bar mig inn og
alla leið upp á loft. Rúmið okkar var autt. Anna hafði
tekið snáðann inn til sín.
Það var svo yndislegt að leggjast milh svalra rekkju-
voðanna, og þó var það ekkert á móti því að vita, að
í nótt yrði ég ekki ein að hnipra mig saman í þessu
stóra rúmi.
Inni í baðherberginu rann vatn úr krana. „Flýttu
þér, Björn, flýttu þér,“ hvíslaði ég niður í koddann.
Loks kom hann, hreinn og ilmandi af sápu í gömlu
náttfötunum sínum.
Ég rétti fram báðar hendurnar, og hann kom til mín,
alveg eins og ég hafði vonað.
„Þú vilt mig þá enn?“ hvíslaði hann undir vanga mín-
um.
Ég þrýsti mér að honum. Það var svar mitt.
Við höfðum svo margt að segja hvort öðru, að nótt-
in entist ekki til þess. Eg fékk að vita, að Hans hefði
sagt honum, að hann ætti barnið, sem ég gengi með.
„Og þú trúðir því? “ sagði ég.
Heima er bezt 431