Heima er bezt - 01.12.1994, Síða 14

✓
Oskar Þórðarson frá Haga:
Fjárhirðir
á Draghálsi
ekki má styggja vættir, góður siður.
Hann losar um girði á Bleik, girðir
Rauðskjóna upp, herðir á mittisreipi
sínu, hagræðir barninu í posanum og
ríður áfram, nú á Rauðskjóna, upp-
með Sauðá, út Skógarhlíðina og að
Hlíðarenda. Þar nemur hann aptur
staðar, og gefur barninu að sjúga
drjúgan á broddapela Guðrúnar á
Fjalli. Það tekur pelann af gríð og erg,
og kinnamar sogast inn þegar það
sýgur þykkar, vatnsblandaðar ábrystir.
„Hún á eftir að bjarga sér hún litla
mín! Vona að Snjóku líki við nafn
það sem eg hefi hugleitt fyrir hana.“
Hann heldur upp Hálsana, að
Gönguskarðsárvaði við Skolla-
Tungu.
Hvemig ætli Snjóku minni verði
við þegar eg dreg þetta búnt úr barmi
mínum og rétti henni! Valborg! Ekki
sem verst nafnsval. Aðhlynning frú
Valborgar á Víðimýri reið án efa
baggamuninn um afkomu barnsins.
Svo var það fundið undan Valabjörg-
um.
„Eg held vel til fundið. Mun segja
frúnni það á morgun, þegar eg kem
með sauðinn, bundinn ofan á Rauð-
skjóna.“
Dagsbrún lýsir Austurfjöll þegar
hann heldur greitt upp Skörðin að
Heiði.
Hann ber að dyrum því brandar eru
á. Snjólaug kemur út, lítur undrandi á
Jón, kominn aptur lestarlaus en
íbygginn og bólginn að framan.
„Hverju hefur hann nú stolið núna,
Lambi?“ verður Snjólaugu fyrst hugs-
að.
Jón dregur skjattann fram úr belg-
kápu sinni, réttir Snjóku sinni þegj-
andi. Hún opnar pokann, tekur barn-
ið úr, brestur í grát af gleði og vefur
bamið að sér. Heldur því síðan á
lopt, sér bros koma á andlitið og tár
renna niður kinnar. Barnið réttir fram
hendurnar til hennar og segir:
„M-a-m-m-a, m-ö-m-m-u!“
Jón tekur reiðver af hestunum,
heptir þá við hlaðvarpann og gengur
til bæjar eptir þeim mæðgum,
Snjóku og Valborgu litlu.
i!iMn
eintein bónda á Draghálsi
vantaði vetrarmann. Þangað
var ég kominn upp úr áramót-
um á árinu 1939. Eg átti að hirða
sauðféð sem var allmargt, líklega nær
tveimur hundruðum eða eitthvað þar
um bil. Féð var í tveimur húsum, önn-
ur skammt neðan við bæinn en hin
lengra í burtu í svokölluðu Húsatúni.
Sjálfur hirti karlinn um tjósið og
hrútana, sem voru í eins konar skúr-
byggingu fast við fjósið og hlöðuna.
Hrútamir voru Beinteini dýrmætar
skepnur og gjarna sýndi hann þá
gestum og sennilega hefði hann
hvorki treyst mér né öðrum að hirða
um þá.
Sauðfénu var haldið til beitar og ég
minnist þess að minnsta kosti fyrstu
dagnan mína á Draghálsi varð ég að
fara nokkuð vítt við að smala því
heim á kvöldin, eða réttara sagt á
daginn, áður en myrkur dytti á um of
til leitar.
Fyrir kom að eitthvað vantaði af
ánum en þó aldrei margar en mjög
voru þær ófúsar að skila sér heim
þótt vel væri gefið á garða. Ekki man
ég til þess að Beinteinn fyndi að því
við mig þótt ekki tækist mér að finna
allar ærnar og venjulega fór ég þá
fyrr og lengra næsta dag, en þá voru
það kannski aðrar rollur sem ekki
komu í leitirnar.
406 Heima er best