Heima er bezt - 01.12.1994, Síða 16

bréfum og nú gafst gott tækifæri að
bera saman bækur og rifja upp liðnar
stundir.
Við þessa iðju okkar, sem var nán-
ast pukur, vildum við skiljanlega
vera nokkuð afsíðis og það var illa
séð af Beinteini, sem vildi vemda
dóttur sína og taldi að annað verra
byggi undir en að rýna í blaðasnepla.
En það var ekkert á milli okkar Ingu
í þá veru sem gamli maðurinn í-
myndaði sér og vildi koma í veg fyr-
ir. En hann lét ekki vera að fylgjast
nánast með hverju fótmáli okkar.
Þetta fór ekki framhjá mér og frant-
kallaði hjá mér dálítinn óþokkaskap.
Þegar ég gaf á garðana byrjaði ég í
fjárhúsunum sem nær voru en á
meðan fór Beinteinn með hrút sinn í
fjárhúsin á Húsatúninu. Kom síðan í
húsin þar sem ég hafði lokið gjöfinni
en ég fór í hin húsin.
Mig grunaði að hann fylgdist með
hvenær ég væri búinn að gefa og
vildi sjálfur vera kominn til bæjar á
undan mér.
Þegar ég hafði hleypt ánum inn tók
ég mikinn sprett heim að bænum en
átti nokkru lengri leið að fara. Og
það brást ekki að við háðum kapp-
hlaup, Beinteinn, hrúturinn og ég.
Eg hætti þó fljótlega þessum
hrekkjabrögðum. Eg gat ekki annað
en virt Beintein mikils. Frá honum
hlaut ég aldrei ónotaorð og ég held að
við höfum verið fullkomlega sáttir
þegar vist minni lauk við fjárhirðingu
á Draghálsi og komið var nær vori.
Ég kom nokkrum sinnum að Drag-
hálsi næstu árin, ætti ég þar leið um
og var ævinlega vel tekið. En það
var ekki oft því að bæði var að þá
var ég orðinn laus við á þessum slóð-
um og ferðahættir manna tóku örum
breytingum. I stað hestanna komu
bílar og alfaraleið varð um Geldinga-
draga framhjá bænum Draghálsi. Það
var varla að skapi Beinteins, því að
hann var ákaflega
gestrisinn en kannski
hefur þar ráðið ein-
hverju frétta- og
fróðleiksþorsti hans.
Mér leið í raun á-
gætlega þessar vikur
mínar á Draghálsi.
Ibúðarhúsið, sem var
tvær hæðir og kjail-
ari, hefur sjálfsagt
verið með allra
myndarlegustu íbúð-
arbyggingum í Borg-
arfirði á sinni tíð, en
það brann til grunna
nálægt 17 árum síðar.
Þar sá ég það sem
ég varð hvergi ann-
ars staðar var á þess-
um árum. Gler í
römmum sem sett
var utan á glugga
hússins á haustdög-
um til vamar fyrir
vetrarkuldum.
Ég svaf í litlu
„gestaherbergi“ á
neðri hæðinni. Ann-
að heimilisfólk svaf á efri hæðinni
og þangað upp var tréstigi, sem brak-
aði allverulega í svo að um hann
hefði varla nokkur farið á hljóðri
nóttu að ekki raskaði ró svefnstygg-
um.
En ég held að mér sé óhætt að
segja að á það reyndi ekki.
í þessu stóra, rúmgóða húsi var
upphitunin á köldum vetrardögum
vandamál. Þó mér væri aldrei kalt í
rúmi mínu, man ég að það fraus
stundum í koppnum.
Mörgum árum seinna hitti ég ein-
hvern sem spurði mig hvort ég hefði
ekki orðið neins var í „gestaherberg-
inu.“
„Nei, en hvers vegna spyrðu?“
ansaði ég.
„Það voru nú fleiri en einn og
fleiri en tveir sem sögðu að það væri
reimt þar,“ svaraði sá sem spurði.
Ég þakkaði mínum sæla að hafa
aldrei heyrt á það minnst fyrr.
rnára
408 Heima er best