Heima er bezt - 01.12.1994, Side 21

HelgustaÖir.
Þar sem margar jarðir í Helgu-
staðahreppi voru landlitlar, því þar er
stutt á milli fjalls og fjöru, urðu
bændur og búalið að sækja sjó jafn-
framt búskapnum og því hel'ur verið
sagt að áhöld væru um hvort segja
ætti að bændur hafi stundað sjó með
búskapnum eða að sjómenn hafi
stundað búskap með sjósókninni.
Samhliða búskapnum stundaði
Gunnar ýmis störf bæði til sjós og
lands, og einnig tók hann þátt í fé-
lagsmálum og var bæði í hrepps-
nefnd og stjórn kaupfélagsins.
Rétt er að geta þess, að Sigmund-
arhús voru upphaflega hjáleiga frá
Helgustöðum og því liggja jarðir
þessar saman og að hreppamörk þau,
sem hér eru nefnd heyra nú sögunni
til vegna sameiningar hreppa hér um
slóðir.
Umhverfi
Áður fyrr var Helgustaðahreppur
allfjölmennur og hver jörð þétt setin
cn við minnkandi fiskigengd hér um
slóðir, svo og búmarksminnkun, hef-
ur fólki fækkað verulega. T.d. er all-
ur búskapur af lagður bæði að Sig-
mundarhúsum og Helgustöðum.
„í mínum huga er umhverfi hér
afar fallegt en ég sakna alls þess sem
búskapnum fylgdi, svo sem hey-
skapnum og öllu umstanginu við
nytjar lands og sjávar,“ segir Olöf.
Helgustaðir eru í eigu ríkisins en
Hörmulegt sjóslys
Þar sem sjósókn var jafn mikill
þáttur í lífi manna hér og raun bar
vitni um fór ekki hjá því að hafið
tæki sinn toll og því var það að hinn
30. nóvember 1923 fórst hér bátur
og með honum fjórir menn. Bátur
þessi var í eigu Ólafs, föður Ólafar,
og tveggja annarra manna hér um
slóðir.
Eiginmaður Ólafar, Gunnar Larsson.
Sigmundarhús í eigu Ólafar og í dag
situr hún báðar jarðirnar.
„Á árunum 1906 til 1909 voru
reist járnvarin timburhús á báðum
jörðunum og eru þau enn við líði. Að
vísu byggðum við hjónin eitthvað
við þau og endurbættum. Penings-,
geymsluhús og hlöðu byggðum við
svo sem þurfa þótti.“
Sigmundarhús.
Þeir sem fórust voru Gunnlaugur,
bróðir Ólafar, Eirfkur, bróðir Ólafs,
föður Ólafar, Hallgrímur, bróðir
Guðnýjar, móður Ólafar, og lét hann
eftir sig konu og sex börn, og Val-
geir, 17 ára piltur, fóstbróðir Ólafs.
Eins og sjá má var hart vegið að
tjölskyldu Ólafar í þessu mikla slysi.
Þegar hér var komið taldi Ólöf sig
ekki hafa frá meiru að segja, sem
fréttnæmt gæti talist, en sig langaði
til þess að enda þetta spjall með eft-
irfarandi orðum:
„Ég er þakklát fyrir allt sem mér
hefur gefist hér, svo og fyrir það að
mega nú eyða þeim tíma sem ég hefi
til umráða til þess að ferðast á milli
afkomenda minna og njóta samvista
þeirra.“
rTTarn
Heima er hest 413