Heima er bezt - 01.12.1994, Side 32

Fór hann nú að skríða heim túnið
en alltaf heyrði hann undarlegt hljóð
koma öðru hverju úr bakinu á sér,
líkast blásturshljóði eða korri.
„Nú gaular innan um mig allan
þegar loftið er að streyma út um rif-
urnar. Það er furða hvað ég er lífseig-
ur, því ég er náttúrlega allur í götum
að aftanverðu.“
Nú er að segja frá Jönu. Hún stóð
úti og sá til ferða Ama og sá ein-
hverja flygsu elta hann. Sá hún Arna
hverfa við túngarðinn en flygsan
kom heim á tún og alla leið heim að
bæ. Stansaði hún í skjóli við bæinn.
Fór Jana að forvitnast hvað þetta
væri. Sá hún þá að þetta var poki,
fullur poki af lyngi. Tók hún hann og
bar hann inn í skemmu og gekk síð-
an inn því hún bjóst við Arna á
hverri stundu. En þegar hana fór að
lengja eftir honum, gekk hún út aft-
ur. Sá hún þá að hann var að skríða
heim í hlaðið.
„Hvað er að sjá þig, maður, þú
hefur þó aldrei slasað þig á byss-
unni?“ sagði Jana.
„Ja, nei, nei,“ sagði Árni stynjandi,
„það er nú eitthvað verra en það. Eg
á ekkert eftir annað en taka síðasta
andvarpið.“
„Hvað segirðu, maður. Ertu að
deyja eða hvað?“ spurði Jana og
hljóp til hans fram á hlaðið.
„Ég er sprunginn, algerlega
sprunginn. Ég fann þegar ég sprakk,
það er einhvers staðar hérna að aft-
anverðu. Sko.“ Og hann benti á mjó-
hrygginn á sér.
„Hvað sprengdi þig?“ spurði Jana.
„En tröllið, bölvað flagð, sem elti
mig. Það píndi mig til að hlaupa
þangað til ég sprakk af mæði. Þess
vegna er ég nú að andast... ekki út
um munninn eins og aðrir menn
heldur andast ég út um gatið á bak-
inu... Þar fer seinasti lífsneistinn út
eins og allt það loft sem hefur
streymt þar út um mig, síðan ég rifn-
aði... Þú ættir að koma hérna og
heyra hvemig gaular í gatinu þegar
loftið er að pressast út um það.“
Jana hljóp til hans og hlustaði.
„Jú, það er satt,“ sagði hún, „mér
heyrist eitthvert undarlegt hljóð
koma úr bakinu á þér. En hvað hef-
urðu þarna á bakinu?“
„Það eru buxurnar mínar fullar af
rjúpum,“ sagði Árni, dálítið hressari
í málrómnum.
Jana losaði þær nú af honum.
„Mér heyrist hljóðið koma úr bux-
unum,“ sagði hún. „En komdu nú
með mér í bæinn.“
Að svo mæltu fór hún að toga í
Árna og vildi fá liann til að rísa á
fætur.
„Æ, æ, taktu ekki svona hranalega
á mér. Sérðu ekki hvað ég er orðinn
samanskroppinn og aumur?“
Eftir mikla fyrirhöfn kom hún hon-
um inn í baðstofu og tók svo að af-
klæða hann.
„Ég sprakk þegar ég stökk yfir
túngarðinn,“ sagði Árni „Ég heyrði
svo glöggt brestinn hérna í bakinu.“
„Ætli það hefi ekki verið axla-
böndin þín. Ég sé að þau hafa slitnað
þarna að aftanverðu," sagði Jana,
„að minnsta kosti sést ekkert á bak-
inu á þér.“
„Er ekkert gat eða rifa?“ spurði
Árni með ákafa.
„Ekki sést það. En vissirðu hvað
var á eftir þér hérna heim að tún-
inu?“
„Það var tröllið. Hvað á ég að
segja þér það oft?“ svaraði Árni.
„Það var lyngpoki en ekkert tröll,“
sagði Jana. „Ég náði honum og bar
hann inn í skemmu."
„Pokinn sem fór upp í háaloft og
fauk svo út í veðrið,“ sagði Árni.
„Ég get sýnt þér pokann, ef þú trúir
mér ekki en hljóðið sem þú hélst að
kæmi úr bakinu á þér heyri ég að kem-
ur alltaf öðm hvoru úr buxunum, en
ekkert heyrist nú í bakinu á þér, síðan
ég losaði þig við þær,“ sagði Jana.
„Þetta gleður mig mikið og mér
finnst ég hressast alveg ótrúlega
fljótt, þegar ég veit að það var aðeins
lyngpokinn sem elti mig. Ég finn það
alveg á mér að þessi pinkilskratti
hefði ekki gert mér mein, þótt hann
hefði oltið á eftir mér helmingi
lengri leið en þetta. En ég var svo
hræddur um að þetta væri tröll að ég
gleymdi öllu nema að hlaupa. En
leystu nú snærið utan af buxunum og
skoðaðu veiðina. Þá vona ég að þú
sjáir að ég kann að fara með byss-
una,“ sagði Árni og var nú farinn að
hressast.
„Hvað er að sjá buxurnar maður,
allar í götum,“ sagði hún.
„Það er nú ekki að undra,“ sagði
hann, „því ég skaut á þær mestöllum
skotfærunum, sem ég fór með, já og
veitti ekki af, það var hvergi neitt um
rjúpu núna nema í þeim. Þú getur
varla ímyndað þér hvað mér þótti
gaman að skjóta blessaðar rjúpumar
í buxunum. Svoleiðis veiðiferðir fer
maður ekki á hverjum degi.“
Hún tók nú buxurnar upp og hristi
þær. Loks datt úr þeim ofan á gólfið
- grár köttur, svo aumingjalegur að
hann gat varla staðið á fótunum.
Árni spratt upp og blíndi á köttinn.
„Hristu þær betur,“ sagði hann við
Jönu.
„Það er ekki meira í þeim,“ sagði
hún.
„Ha - a - skal kötturinn hafa étið
rjúpumar upp með fiðri og öllu sam-
an eða skal ekkert hafa verið í þeim
annað en kattarskrattinn?“ sagði Árni
og fálmaði til kattarins.
„Var kötturinn í buxunum þegar þú
skaust á þær öllum þessum skotum?“
spurði Jana.
„Það hlýtur að vera því ekki hefur
hann komið í þær síðan.“
„Ég trúi því varla, kötturinn er lif-
andi en þó eru buxurnar allar sundur-
skotnar,“ sagði hún og fór að skoða
þær.
„Já, ég held það nú, varla lófastór
blettur heill í þeim,“ bætti hún við.
Árni fór nú að skoða köttinn, óá-
nægður yfir því að finna hvergi sár á
honum.
„Hvernig atvikaðist þetta?“ spurði
hún.
Hann sagði henni þá allt eins og
var.
„Buxurnar hafa náttúrlega blásist
upp af veðrinu og þess vegna hefur
þér sýnst þær vera úttroðnar,“ sagði
hún.
424 Heima er best