Heima er bezt - 01.12.1994, Page 33

„Getur vel verið. En sjáðu til,
þarna hefur kisa fengið skot í sig og
þarna annað rétt hjá. Bæði í gegnum
stýrið. Hver ætli hefði gert það betur
en ég, að skjóta tveimur skotum í
gegnum kattarstýri,“ sagði Arni
rogginn, „og það innan í buxunum,“
bætti hann við.
„Þú ert meira flónið,“ sagði hún og
hristi höfuðið, „að eyðileggja fyrst
buxurnar með bölvuðum skotunum
svo ómögulegt er að nota þær í bæt-
ur, þenjast svo með köttinn í þeim á
bakinu undan öðru eins trölli og
lyngpokanum, slíta axlaböndin og
telja sjálfum þér þá trú um að þú sért
sprunginn af mæði, hafir fengið gat á
bakið og þar streymi lífið út um eins
og loft úr útblásinni blöðru, þykist
heyra þegar loftið er að streyma út
um bakið á þér, sem er þá ekkert
annað en korrið í kettinum, sem þú
gast þó ekki sært neitt að ráði í
buxnabardaganum. Mér dytti ekki
annað í hug en skilja alveg við þig,
ef það gerði ekki eiðurinn. En ég fyr-
irbýð þér að snerta framar á byssu á
meðan við erum saman.“
„Hvað á ég þá að gera við allt
púðrið sem ég beiddi hann Sigga á
Þúfu að taka fyrir mig á Eyri um
daginn?“ sagði Arni.
„Eg held að þú getir selt það,“
sagði hún.
Arni fór nú að hressast eftir þetta
og náði sér brátt, en kötturinn var
lasinn marga daga á eftir. Gróf í
skottinu á honum hvað eftir annað.
Reyndi Árni að græða hann með öllu
sem honum datt í hug en ekkert
dugði. Lét hann köttinn sol'a hjá sér á
hverri nóttu. En einn morgun er Árni
vaknaði var kisa dottin í tvennt. Lá
hún sjálf uppi í homi en skottið fram
við stokk. Tók hún þá að hressast
fram af því, en skottlaus var hún alla
ævi síðan.
Veislan
Vikuna áður en Árni ætlaði að
halda brúðkaup sitt var mikið að
starfa í Klömbrum. Jana vildi halda
reglulega veislu og bjóða mörgu
fólki.
„Eins mörgu og Klambrabærinn
tekur,“ sagði hún. „Það er ekki svo
oft, sem maður giftir sig,“ bætti hún
við.
Fallegustu kindunum var slátrað
og soðnar niður í trog. Árni sleit
tvennum leðurskónt til að útvega á-
höld þau, sem hafa þurfti til veisl-
unnar og bjóða fólkinu í hana. Voru
það allt helstu menn og konur sveit-
arinnar sem boðið var.
Allir vissu um hinn mikla viðbún-
að í Klömbrum, svo mörgum var for-
vitni á að koma til að sjá alla dýrð-
ina. Jana varð að taka tvær stúlkur til
að hjálpa sér með það sem þurfti að
gera fyrir helgina. Baðstofan var öll
þvegin hátt og lágt. Þótti það undrun
sæta, því það hafði ekki verið gert
fyrr í manna minnum. Búrið var sóp-
að hátt og lágt, veggirnir tjaldaðir
nteð striga og borðum slegið upp
langs með báðum veggjum, því þar
átti allur fínasti veislukosturinn að
geymast. Einnig var tekið til í eld-
húsinu, því þar voru kjöttrogin
geymd, auk margra annarra matar-
tegunda. Pottbrauðin voru bökuð
hvert á fætur öðru og kaffið brennt
niður í stór ílát.
Þetta voru sannkallaðir gleðidagar
fyrir kýrnar, því þær fengu marga
góða mélklessuna og brauðbitann en
það var uppáhaldsmatur þeirra. Kálf-
urinn fékk nú alls ekki að koma í
búrið á meðan á þessu stóð, en þar
hafði hann verið tíður gestur um
sumarið, svo honum brá mjög við.
En sá sem verst bar sig af öllum
var Ámi. Hann var alveg búinn að
missa matarlystina af vökum og
áreynslu og auk þess var hann orðinn
svo sárfættur af hlaupunum að hann
þoldi í hvorugan fótinn að stíga.
Loks undir helgina sendi Jana hann
út á Eyri eftir öllu „fína brauðinu.“
Fór hann ríðandi, svo honum fannst
það stór hvíld fyrir sig. En þegar
hann fór að ríða til lengdar fór svefn-
inn að pína hann. Hann dottaði ofan í
hestfaxið og var mörgum sinnum
nærri oltinn af baki.
Loks komst hann þó slysalaust út á
Eyri. Hafði hann þar litla viðdvöl.
Tók hann brauðið, sem var í tveimur
kössum og lét hann þá á hrossið, sem
hann hafði í taumi. En þegar hann
var skammt kominn upp fyrir kaup-
staðinn rykkti sú brúna, sem hann
teymdi, svo hann var nærri dottinn af
baki. En í því hrukku kassarnir af
henni. Árni stökk af baki og fór að
stumra yfir kössunum en þegar hann
leit upp var Brúnka farin að velta sér.
Árni rak hana á fætur aftur. Var þá
klyfberinn allur genginn úr lagi.
Varð hann fokvondur þegar hann sá
skemmdimar.
I því bar þar að tvo menn ríðandi.
„Sæll vertu,“ sögðu þeir.
„Já, ég held það nú,“ sagði Árni.
Hann grúfði sig ofan að klyfberanum
og var í óða önn að gera við hann.
„Eru kaupmennirnir heima?“
spurðu þeir.
„Þeir eru allir mölvaðir eftir mer-
ina,“ sagði Árni ergilegur. „Þið sjáið
að brotið af einum situr þarna í gat-
inu,“ bætti hann við og benti á brot-
inn klakk í klyfberanum.
„Hvað hefurðu í eyrunum?“
spurðu þeir um leið og þeir riðu frá
honum.
„Eyrunum,“ sagði Árni og gaut
augunum fram á eyramar, sem lágu
upp með ánni. „Eg held að það sé
stóð. Víst ein tíu, tuttugu trippi þar
að fljúgast á,“ sagði hann.
„Það er ekki að furða, þótt þú
heyrir illa með svona margar ótemjur
í eyrunum,“ sögðu þeir hlæjandi og
riðu burt.
Ámi lagði nú af stað aftur. Gekk
ferðin heldur seint og kom hann ekki
heim fyrr en um miðnætti.
Þegar hann reið í hlaðið, sá hann
Jönu standa í dyrum úti og hengja
niður báðar hendur. Árni gekk til
hennar og ætlaði að heilsa henni.
„Eg get það nú ekki alveg strax,“
sagði hún.
„Hvaða ósköp eru að sjá þig,
kona? Hvað hefur komið fyrir? Það
blæðir úr hverjum fingri á þér,“ sagði
Árni.
„Ég ætlaði að fara að gera gifting-
Heima er best 425