Æskan - 01.11.1932, Blaðsíða 3

ÆSKAN
Ruud og brostu við og við, hvor framan í aðra.
Allt í einu segir ungfrú Ruud:
»Mér sýnist eitthvað hreyfast þarna, bakvið
ofnhlífina, það skyldi þó ekki vera mús? Þorir
þú að gæta að því, Karen?«
»Já, það held eg«, svaraði Karen, stóð upp og
gægðist yfir hlífina, en rak upp gleði og undrunar
óp um leið:
»Nei, nei! það er hvolpur, En hvað hann er
fallegur. Á hann að vera hérna? Ætlar þú að ala
hann upp?«
Hún hafði dregið fram lága, kringlótta körfu.
1 henni lá ljómandi fallegur hvolpur og horfði á
Karenu með skýrlegu, dökku augunum sinum.
»Þú áttaðeiga hvolpinn sjálf«,svaraði ungfrú Ruud.
»Þakka þér innilega fyrir, elsku mamma min!
Má eg taka hann upp?«
»Auðvitað! Eg keypti hann í gær. Lizt þér ekki
vel á hann?«
»Góði, fallegi, seppi minn!« Karen strauk hvolp-
inn, gældi við hann og lagði hann undir vanga
sinn. Feldurinn hans var dúnmjúkur og gljáandi
sem silki.
»Má hann fara með mér út á götu, þegar hann
stækkar?«
»Náttúrlega má hann það, og eg hugsa, að hann
vilji það sjálfur og fái vilja sínum framgengt, Þú
ættir að þakka Kristínu. Eg hefi aldrei fengið leyfi
til þess áður, að hafa hund í húsinu.« Ungfrú
Ruud leit ertnislega til Kristínar. Kristín ræskti
sig, en svaraði engu.
»Þakka þér ástsamlega fyrir, Kristín mín«, sagði
Karen og rétti Kristínu hvolpinn. Taktu á honum,
finndu hve skinnið er mjúkt«.
Kristín leit á hvolpinn og klóraði honum bak
við eyrun. Hún sagði um leið, að það væri ljóti
óþrifnaðurinn að hafa hund inni í stofum, en
hún brosti samt blíðlega.
Tuttugu og átta telpur komu í afmælisfagnað
Karenar. Það var heldur en ekki glatt á hjalla.
Karen gleymdi jafnvel óframfærni sinni, hvað eftir
annað, og fylgdist með í öllu gamninu.
Telpurnar dáðust allar mjög að hvolpinum, og
Karen varð við og við að taka hann upp og láta
vel að honum. Eitt sinn, er hún stóð með hvolpinn
i fanginu, var kallað á hana innan frá borðstofunni.
Nú átti hennar flokkur að búa til málsháttaleik.
Karen lagði þá hvolpinn í kjöltu fósturmóður
sinnar og sagði. »Vertu nú þarna hjá henni ömmu
þinni, rétt á meðan«. Ungfrú Ruud þótti innilega
vænt um þessi orð.
Bergljót var alveg hugfangin af hvolpinum.
Gestirnir voru nú farnir að borða sælgæti og drekka
91
aldinvatn. Bergljót sat með hvolpinn á knjám sér.
Skyndilega kallar hún upp:
»Karen! Veiztu, hvað þú átt að Iáta hvolpinn
beita?«
»Nei,« svaraði Karen. »Hvað þá?«
»Fenris, af því að hann er af úlfakyni.«
»Það er ágætt nafn. Nú skuluð þið allar vera
vottar að því, að eg skíri hvolpinn minn í skel,
svo að hann dafni vel. Og hann á að heita Fenris«,
sagði Karen.
»Lifi Fenris!« hrópaði Mongó. Húrra fyrir Karenu
og Fenris. Nifalt húrral Og húrraópin kváðu við
og dundu, eins og allt ætlaði niður að keyra, en
Karen leit óttaslegin til dyranna.
»Eg er sannfærð um, að aldrei hefir nokkur
maður átt svona skemmtilegan afmælisdag«, sagði
Karen um kvöldið, þegar hún var háttuð. Hún
kyssti mömmu sína og þakkaði henni fyrir
þenna indæla dag. Við rúmstokk Karenar stóð
brúðurúmið, með öllum brúðunum í, og karfan,
sem Fenris lá í.
Nú er sögunni um bernsku Karenar lokið. En
upp frá þessu varð æska hennar bæði björt og
fögur.
Við viljum aðeins bæta því við, að Karen varð
síðar alkunnur náttúrufræðingur, og ennþá fræg-
ari varð hún sem forvigismaður og styrktarmaður
bindindismálsins í landi sínu.
Margrét Jónsdóltir þýddi.

Dýravinir hafa haldið á lofti atburði, sem gerð-
ist fyrir skömmu. Skal hér frá honum greint:
Bóndi í Kansas í Ameriku átti hund einn, sem
hann dáði mjög.
Nú andaðist bóndinn. Var hundurinn þá látinn
burt af heimilinu. Annar bóndi eignaðist hann.
Bóndi sá átti heima langt frá Kansas.
Nokkurir dagar liðu, og þá hvarf hundurinn.
Var hans leitað, og fannst hann að lokum. Var
hann búinn að grafa holu niður í leiði húsbónda
síns og lá þar dauður á kistu hans. Hundinum
var ókunnugt um, hvar húsbóndi hans var graf-
inn. En einhver dulskynjun hefir leitt hann
þangað. — Ást sú er sterk, sem ofar manni lyftir
skynfárri skepnu.
Saga þessi er í »World Theosophy«, júlíhefti 1932.
Hallgrímnr Jónsson
islenzkaði.
Cxx300000000c00000000000c®000000000000000