Æskan

Árgangur

Æskan - 15.12.1937, Blaðsíða 14

Æskan - 15.12.1937, Blaðsíða 14
12 Jólabók Æskunnar 1937 Ovinur Saga úr sænska skerjagarðinum Aáalsteinn Sigmundsson þýdd — Mamma, sagði Niels. Má eg fara inn í Grænu- vík i kvöld? Þar verður hlutavelta, og svo dans á eftir. Eg get lagt netin, áður en eg fer. Aðalgam- anið byrjar ekki fyrr en seint, segja strákarnir í skólanum. Mamma hans stóð við eldstóna og bakaði larauð. Hún var sein tij svars. Það var eins og skugga hæri á andlit hennar, sem áður hafði verið glaðlegt, og þegar liún svaraði, gætti hörku í röddinni: — Nei, Niels, þú verður heima. Ef Níels hefði verið einn, hefði hann vafalaust þagað við þessu svari. Hann vissi, að þegar mamma hans lalaði í þessum tón, var ekki vert að koma með athugasemdir. En nú stóð Óskar í Smiðjubúð að haki honum, og lians vegna áræddi hann að reyna aftur. — En Óslcar og Kalli og Óli og allir mögulegir strákar fá að fara, — meira að segja poltormar, sem eru miklu minni en eg. Eg einn fæ aldrei neitt að fara að skemmta mér, þó að eg sé orðinn 12 ára. Eg er nógu stór til að vera vinnumaður hér heima, hætti hann við, þegar hann sá engan bilbug á mömmu sinni; en aldrei fæ eg að skemmta mér neitt. Við síðustu orð lians sneri mamma hans sér snögglega við: — Jæja, fyrst þú ert orðinn svona stór — ráddu þá sjálfur. Níels fálmaði vandræðalega við liúfuna sína. Þá hnippti Óskar í hann. — Iíomdu nú, livíslaði hann; þú liefir fengið leyfi, veit eg. Nú skal eg hjálpa þér að leggja netin, svo að þú verðir fljótari. Níels smeygði sér út, án þess að líta á mömmu sína. -----Þegar drengirnir höfðu lokið kvöldverkum Níelsar, fór hann inn og hjó sig í hetri fötin. Hann reyndi að vera glaðlegur, þegar hann geklc fram hjá mömmu sinni, en það vildi ekki heppnast. Það var eins og kökkur sæli í hálsinum á honum. Og þó — liugsa sér — hann liafði komið sínu fram gegn vilja mömmú sinnar! Ilún var þó ekkert lanib að leika við, það vissu bæði vinnumaðurinn og vinnu- konan — og nágrannarnir raunar líka. Hún liafði stýrt ijúinu og liaft umsjón með öllu, utan stokks og innan, eins og duglegur karlmaður, síðan pahbi i — Mynd ir eftir Hákon Sumarliáason hans dó. Það voru mörg ár síðan. Níels mundi varla eftir honum, og mamma hans minntist aldrei á iiann. Um níuleytið komu þeir Niels og Óskar lil Grænuvíkur. Þetta var laugardagskvöld, svo að unga fólkið hafði frjálsræði til að skvetta sér upp. Hlutaveltunni var þegar lokið, og fólkið hafði safnast saman i samkomuhúsinu og úti fyi'ir því. Inni var dansað af kappi, en úti sehli Óli ráðsmað- ur hrennivín. Ilópur fullorðinna manna og stráka hafði safnast utan um hann, og þeir Niels bættust þar við. Níels leit í kringum sig. Þarna voru margir, sem hann þekkti, og þar á meðal ungi járnsmiðurinn, sem Níels var hrifinn af, hæði vegna krafta hans og tígulegs vaxtar. En hvað var að honum í dag? Níels fór að gæta belur að. Var það í raun og veru liann, þessi læpu- legi, durgslegi maður, sem riðaði á fótunum og tal- aði drafandi röddu? Nielsi varð litið á hrennivinslcútinn — nú skildi hann! Manima hans liafði að vísu lialdið lionum mjög frá almannleiðum, en drukkna menn hafði liann þó séð fyrr. En það höfðu hara verið strák- arnir fisksalans, sem alþekktir voru að ómennsku, og svo gamall karlræfill, útlifaðúr og til engis nýt- ur. En að duglegir, sterkir og myndarlegir menn gætu orðið svona — Nícls hefði aldrei trúað því! Hann roðnaði af sneypu og ætlaði að læðast hurt, en liávaði og hlátrasköll frá strákaliópnum komu honum til að stansa. Smiðurinn hafði misst af sér liúfuna og revndi livað eftir annað að ná henni, árangurslaust. Strák- arnir spörkuðu henni í ýmsar áttir, og liann slag- aði á eftir, drafandi og bölvandi. Að þeir skyldu þora þetta! Níels mundi, livað þeir voru vanir að taka kurteislega ofan, þegar þeir mætlu smiðnum á leið í skólann, og hvað þeir voru vanir að tala virðulega um kraftana hans. Hvers vegna lumbraði liann eklci á þeim með járnhnefunum sínum? Jú, nú reyndi hann það — strákarnir viku sér hlæjandi undan og héldu leiku- um áfram. Fullorðnu mennirnir hlógu líka að vandræðum aumingja smiðsins. Níels hafði dregið sig út úr hópnum og stóð nú

x

Æskan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Æskan
https://timarit.is/publication/383

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.