Æskan

Árgangur

Æskan - 15.12.1937, Blaðsíða 16

Æskan - 15.12.1937, Blaðsíða 16
14 ]ólabók Æskunnar 1937 Tryggð Dýrasaga eftir Öskar Pórðarson frá Haga I. verðlaun Hann var ekki stór, dálítið loðinn, svartflekk- óttur að lit, meinlaus og skapgóður liversdagslega, og Jiél Kálur. Allt frá því fyrsta, er eg man, fylgdi liann einlc- ar trygglega manni nokkrum, er.Jón hét, og Jiú- inn var að flækjast urii nálægar sveitir í mörg ár, og virtist livergi una Jiag sínum vel. Vegna víðförli Jóns var Kátur orðinn furðu þekktur, og fannst ýmsum mikið tiJ koma gáfna lians og tryggðar við eiganda sinn. Jón var líka mikill dýravinur og gerði liann sór umst. Eg vissi það, en Jiélt hann mundi liæita. Það átti að verða mitt lilútverlc, að koma þvi lil Jeiðar. En Iivernig sem á því stóð, livort eg Jiefi ekki verið nógu sterk, eða elvlci farið rétt að, þá varð brenni- vínið mér yfirsterkara. 1 livert sinn, sem eittJivað var um að vera, dans eða drykkja, þá var hann þar, og alltaf lvom liann eins lieim. Að lokum varð eg Niels og Greta að róa eflir Jionum á nóttunni. Það gal svo Jiæg- lega viljað slys til, við íiáu hryggjuna eða úti á sjónum. Þú skilur ekki, Níels, livernig það er þegar sá, sem manni þykir vænl um, verður svona. - Jú, sagði Níels, eg slcil það. Og liann lmgsaði til Grelu litlu, þar sem hún lá grátandi undir runn- anum. allt far um að vingast við hverskonar dýr, sem liann komst í kynni við, — og einliverju sinni komst liann þannig að orði, að sér væri vinátta málleysingjanna meira virði en allt annað. Það leil Jíka út fyrir, að fólk væri farið að Iiafa það á sam- viskunni, að flækingurinn, Jón, væri útlagi úr sam- félagi mannanna og hefði vegna þess tekið ást- fóstri við dýrin, — og að lionum stæði þau nær Jijarta en mennirnir, — kjör lians væru einnig líkari kjörum þeirra. Og Jón liélt áfram að flaklía í eirðaleysi, hæ frá — Svo var það eitt lcvöld, hélt mamma lians á- fram, að lialdin var ldutavelta í Grænvík, og pahhi þinn fór þangað, eins og venjulega. Eg fór þangað, til þess að revna að fá Jiann lieim með mér, því að það versnaði í sjóinn með kvöldinu. Þá Jjarði hann mig, svo að allir sáu, og slcipaði mér að róa heim — Jiann slcyldi sjá um sig. Eg reiddist mjög og fór ein heim. Alla nóttina sat eg og Jjeið, en liann kom elclci. Með birtingunni lólc eg hátinn minn og röri yfir um aftur. Eg fann liann við bryggjuna — liann hafði dottið áfram, þegar liann ætlaði að ýta bátnum á flot. Og liann, sem var snjallasti sjómaðurinn í öllu héraðinu, liafði drukknað á tæplega hnédýpi. Allir sögðu mér, að það væri liapp fyrir mig, að svona slcyldi fara. Enginn vissi, live vænt mér þótli uin hann, og iive sárlega eg ásalcaði mig fyrir að liafa slcilið hann eflir um lcvöldið. Síðan Jiefi eg' reynl að sjá ein um Jjúið, og allt liefir gengið vel. Eg liefi kannslce verið dálítið hörð í slcapi af allri áreynslunni, en eg vildi lílca vera það. Eg vildi vera þér i föðurstað, Níels. En eg liefi aldrei verið veru- lega glöð. Eg liefi alltaf verið lirædd við eittlivað. Eg er slerlc og liraust og lifi sennilega lengi. Og Jmgsaðu þér, el' eg lifði þann dag, Níels, að eg yrði að lijálpa þér, eins og eg lijálpaði paljJja þínum. Níels stöklc á fætur. - Eg lofa þer því, mamma . .. ! - Nei, lofaðu engu, Niels. Hugsaðu hara á liverj- um degi, í fullri alvöru, um paljba þinn, og temdu þér að hata það, sem olli ógæfu lians og margra þúsunda annarra manna: áfengið.

x

Æskan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Æskan
https://timarit.is/publication/383

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.