Æskan - 15.12.1938, Síða 3

1938
Jólabók Æskunnar
T
E3SH
Jólahátíéin
Eftir síra Friðrik A. Friðriksson
Elskulegu börn!
Jólin eru að koma. Mikil hálíð er fyrir höndum.
En hvað er liátíð? Hátíð er það, þegar heilar
byggðir, eða heilar þjóðir, fagna sameiginlega yfir
einhverju miklu gleðiefni. Til dæmis höldum vér
íslendingar hátíð 17. júní, þjóðhátíð, til minningar
um Jón Sigurðsson, og aftur 1. desember, lil minn-
ingar um það, þegar íslendingar urðu sjálfstæð þjóð.
En á jólunum, hin'ni kristnu trúarhátíð, má svo lieita,
að allar þjóðir jarðarinnar fagni. Þá er hátíð um all-
an lieim.
Eg er viss um, að allir lesendur „Æskunnar“ hafa
nokkurn skilnig á því, hvað það er, sem gerir menn-
ina svo glaða á jólunum. Að vísu má búast við því,
að sumir liugsi ekki svo raikið um þetta, en hafi
allan liugann bara við það, sem þeir sjá og heyra, jóla-
gjafirnar og Ijósadýrðina, fallegu fötin og góða mat-
inn. En þetta væri,' satt að segja, mikið hugsunar-
leysi. Og „Æskan“ vill, að sínir lesendur hugsi vel
og skynsamlega um jólin, eins og allt annað. Hvert
er þá hið mikla gleðiefni jólanna?
f gamla, löngu liðna daga glöddust mennirnir yfir
þvi, að um miðsvetrarleytið sáu þeir að sólin fór
aftur að liækka göngu sína á himninum. Þeir voru
þá, eins og börnin eru jafnvel ennþá, hræddir við
kuldann og myrkrið. Það var von. Því hafði verið
spáð, að einhverntíma kæmi vetur, sem mundi
kannske aldrei enda. Þess vegna urðu þeir svo glaðir
í hvert sinn, er þeir sáu sólina byrja að hækka á ný.
Þá vissu þeir, að enn væri hún sterkari en kuldinn
og myrkrið, og að þeir mundu aftur fá vor og surnar
og allar þeirra góðu gjafir. Og i gleði sinni héldu
þeir mikla liátið, — jólin.
En nú er þess að gæta, að til er annað kuldamyrk-
ur, sem ekkert á slcylt við veturinn úti í náttúrunni,
því að það er í mönnunum sjálfum, í þeirra eigin
huga. Þið, börnin og ungmennin, sem oftast eruð svo
glöð og áhyggjulaus, eigið kannske dálítið örðugt
með að skilja þetta. Svona er það nú samt. Inn í
liuga mannanna læsir sig stundum myrkur vonleysis
og hræðslu, — og það jafnvel þegar sumarsólin skín
sem glaðast. Þeir eru liræddir við sársaukann, sorg-
ina og dauðann.
Lengi, lengi slóðu mennirnir varnarlausir gegn
þessu dauðans mjTkri i þeirra eigin sál. En loksins
kom ljósið, sem frelsaði þá. Og þá urðu þeir glaðari
en þeir höfðu nokkru sinni áður orðið. Eftir það
hættu þeir jafnvel að hræðasl langa veturinn, þó að
hann nú kæmi. ÖUum íslenskum börnum hefir verið
sagt, hvenær þetta blessaða ljós byrjaði að skína svo
skært, að birtan gat breiðst út um alla jörðina. Sum-
slaðar er, að vísu, ýmislegt, sem skyggir á það, enn
þann dag í dag. En það kom um leið og jólabarnið
1‘æddist í Betlehem. Flest kunnið þið söguna um þann
atburð, og munið, að strax þá var sagt við mennina:
„Óllist ekki, því að eg flyt yður mikinn fögnuð“.
Seinna varð svo jólabarnið fullorðinn maðtir, mátt-
ugur og elskuríkur, og lijálpaði mönnunum til að
skilja það betur og betur, að þeir eru Guðs börn, og
að dauðinn er í raun og veru ekki til. Ekkert þurfa
þeir að óltast, -— nema eitt, — að lifa vondu lífi.
Og þarna stendur jólatréð, algrænt um hávetur-
inn, til að minna bæði börn og fullorðna á það, að
lífið og kærleikurinn eru sterkari en myrkur, lculdi
og dauði.
Er þá að undra, þó að mennirnir séu glaðir og
haldi hátíð um allan licim!
Kæru börn! Guð gefi ykkur öllum
gleáileg jól!