Æskan - 01.06.1948, Qupperneq 14

ÆSKAN
^o^OoaocXXXX^OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOCXXDOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOoOopjo^
•3)0
o°«
Ooo-
o '
o
o
us
Hversdags lcjóll.
Betri kjóll.
(J
ruo an.
► [ þetta sinn fáið þiá þrjá sumar-
klaeánaái á brúáuna, sfábuxur meá
blússu og röndóttu vesti, sem feráa-
búning. Þunnan, léttan betri kjól og hversdags kjól úr köflóttu, einlitu efni.
?&°°% VAIA
Feráabúningur.
/O«°o"o°o°000000000000000000cx300000000000000000000000000cxx300000000000000000000o'o00o»
°0
l0°o o°„0
o o •
„Þegiðu strákur, og skammastu þín fyrir að hafa
svona blótsyrði eftir. Þú veizt, að mamma hafði and-
styggð á því,“ sagði Andrés, gramur og hryggur.
„Já, það var elcki furða, þó að hún hefði það,“
hætti Anna Lísa við. „Maður kallar hið illa yfir sig
með því að hugsa um það og tala um það.“
„Já, það er Ijótt að blóta. Og látið ykkur ekki detta
í hug, að ég hefði viljað vita telpurnar á slíkum bæ,
og það þótt þær hefðu fengið kaffi og pönnukökur
á hverjum einasta degi,“ sagði Andrés, og það var
fullnaðarafgreiðsla á þessu máli.
^ En Maggi hafði tekið eftir því, að fjórir hestar
voru á bænum, riffill liékk uppi á þili og húsbónd-
inn hafði skeiðarhníf með útskornu skafti. Þetta
henti á ríkidæmi, og hann var á því, að telpunum
hefði getað liðið vel þarna.
„Ja-á, en þú hefur nú elcki séð hnífinn, sem skóg-
arvörðurinn gaf mér,“ greip Andrés fram í fyrir
Magga og sýndi honum skeiðarhníf með gljáandi
svörtu skafti og leðurskeiðum, ágætan hnif, bæði
heittan og oddhvassan.
„Nei, Andrés!“ Maggi stóð þarna eins og salt-
stólpi og gapti af undrun. „Hann hlýtur að eiga að
minnsta kosti þúsund krónur eða meira, úr því að
liann tímir að gefa svona hníf. — Af hverju gaf
hann þér hann?“
„Ég var að hjálpa Dóru að kljúfa spýtur í eldinn
og hafði ekki annað til þess en gamla sjálfslceið-
inginn minn. Ég veit ekki, hvort hún hefur sagt
skógarverðinum frá þessu, en þegar ég fór inn til
hans til þess að þakka fyrir og lcveðja, þá gaf hann
mér hnífinn, og svo sagði hann, að röskur maður,
sem kann að beita hnífnum sínum rétt og vel, kemst
alltaf sómasamlega áfram í heiminum.“
„En hvað mér finnst þetta vel sagt,“ sagði Lena
dreymandi. „Þetta ættir þú að muna.“
„Og frúin, sem er svo ákaflega dugleg að sauma
og prjóna, hún gaf mér, skal ég segja ylckur, dálítið
af fínu prjónagarni. Viljið þið sjá!“
Og Lena rétti svolitinn höggul fram undan sjal-
luskunni.
„Sko, rautt garn í rósir, grænt í blöð og brún í
Ieggi.“
„En livar i ósköpunum ætlarðu að hafa þær rós-
ir?“ spurði Anna Lísa, alveg jafnhissa og hin syst-
kinin. Þau skoðuðu rækilega þessi auðæfi Lenu, og
þar voru meðal annars bæði prjónar, heklunál og
sloppunál. Og Lena sagði þeim, liróðug og íbyggin,
að frúin hefði kennt sér að prjóna vettlinga. Og svo
dró hún upp liálfprjónaðan, hvítan vettling og sýndi
þeim, að rósirnar áttu að vera á liandarbakinu.
66