Æskan - 01.07.1963, Blaðsíða 6

„Frá því ég man iyrst eftir mér var það mesta löngun
mín að komast til sjós,“ segir gamall landkrabbi frá. „En
nú skai ég segja ykkur, livernig stóð á því, að ég fékk
mig fullsaddan af því.“
„Bæði langafi minn, afi minn og faðir höfðu verið sjó-
menn. Sjórinn liafði tekið hann föður niinn, og móðir
mín, sem var annars mjög ljúf og eftirlát, sagði alitaf
þvert nei, hvenær sem ég minntist á, að mig langaði tii
að komast til sjós. Hana langaði ekki til að missa mig
í sjóinn. Eigi að síður var ég daglega niðri við höfn og
hlustaði þar hugfanginn á frásagnir sjómannanna af ferð-
um þeirra út um heim. Og einn góðan veðurdag tók ég
ákvörðun. Ég var staðráðinn í því að strjúka að lreiman.
Ég liafði séð mér út skip, sem ég vissi að átti að sigla
S]ÓFERÐ
morguninn eftir, og urn miðja nótt, þegar allir á heim-
ilinu voru sofnaðir, læddist ég út um eldhúsdyrnar með
pjönkur mínar undir hendinni. Það var dimmt um nótt-
ina, svo að mér tókst að komast um borð í skipið án
þess ég sæist. Ég fann lúguna opna og tókst að klifrast
oían í lestina, læddist þar í krók bak við stóra tunnu og
sofnaði bráðlega. Þegar ég vaknaði, var enn niðamyrkur.
Mér fannst nóttin vera óendanlega föng og var orðinn
glorhungraður og át með beztu lyst nokkrar brauðsneiðar,
sem ég hafði verið svo forsjáll að stinga á mig. Mér létti
mikið, þegar ég lieyrði, að skipið létti akkerum og brátt
fann ég á hreyíingum þess, að það var komið út á rúm-
sjó. Öldugjálfrið á súðinni ágerðist stöðugt og jrað brak-
aði og marraði í skipinu. Það leið ekki á löngu, Jrangað
til ég hafði kastað upp öllu þvi, sem ég hafði í mig látið.
Ég var dauðveikur og ég fann, að Jrað einasta, sem gæti
lijálpað mér væri gott loít. Ég rétti úr mér og fór að
þreifa eítir kaðlinum, sem ég hafði lesið mig eftir niður
í lestina, en nú var hann horfinn. Jafnframt komst ég
að raun um, að lestaropinu hafði verið fokað! Það komst
ekki nokkur ljósrák niður til mín, og hvar sem ég reyndi
fyrir mér, rakst ég alls staðar á kassa og tunnur, eða
hvað það nú var.
Nú varð ég alvarlega hræddur, þegar mér varð Jrað
Ijóst, að ég var lokaður inni — grafinn lifandi! Ég öskraði
og hrópaði eins og ég framast megnaði, en allt varð það
árangurslaust, Jrví að enginn heyrði til mín. Loks valt
ég út af alveg örmagna og fór að útmála fyrir niéi'.
hvernig ég mundi sálast úr hungri. Garnirnar í mér voru
farnar að gaula af sulti, og ég var með brennandi þorsta-
Hvernig ætti ég að aíbera Jtetta, Jrótt ekki væri nema
einn dag í viðbót? Ég lá með höfuðið upp að stóru tunn-
unni, sem ég liafði falið mig á bak við, Jregar ég allt 1
einu heyrði himneskt liljóð úr digru vömbinni á henm'-
Kluk-kluk-kluk! sagði hún, eins og hún væri að hlæja að
mér. Skyldi ekki vera vatn í henni? Ég tók hnífinn minn
og boraði gat á tunnuna. Hver getur lýst gleði minni.
Jregar ég fann kalda vatnsbunu streyma beint á mig. Ég
drakk og drakk, og Jregar ég var orðinn afþyrstur, skai'
ég hornið af jakkanum mínum og stakk því í gatið til
bráðabirgða. Svo fór ég að leita að tappa og fálmaði fyrn'
mér, þangað til ég fann kassa. Mér tókst að kljúfa spýtn
úr lokinu með hnífnum mínum, og mikið varð ég ieg"
inn, er ég uppgötvaði, að skipskex var í kassanum. £g
tálgaði tappa úr spýtunni og tróð í tunnugatið og hypj'
aði mig svo aitur að kexkassanum og fór að éta.
Mér óx nú dálítið hugur, ]jví með svona mikinn forða
af mat og drykk Jróttist ég viss um að verða ekki hungur-
morða Jró að við sigldum í heifan mánuð, og eftir svo
langan tíma mundum við áreiðanlega vera komnir a
ákvörðunarstaðinn. Ég var nú farinn að venjast myrkrinu,
og næstu daga kannaði ég lestina nákvæmlegar en ég
hafði gert áður, en ekki tókst mér að finna ileira ætilegt-
Svo var það einn daginn í einverunni, að ég gerði
hræðilega uppgötvun. Þegar ég var að ná mér í kex t
kassanum, fann ég Jrað nefnilega, að Jrað voru aðeins fa-
ein stykki eftir. Hvernig gat þessu vikið við? Ég vissi
upp á hár, að kassinn hafði verið að minnsta kosti hálfuf