Æskan - 01.07.1963, Síða 20

ÆSKAN
/
Refir líkjast hundum bæði að stærð og
útliti. Litur og háralag fer eftir landinu,
þar sem þeir eiga heima. í Mið-Evrópu og
Miðjarðarhafslöndunum eru refirnir brún-
leitir. í heimskautalöndunum, í Noregi og
á íslandi skipta þeir lit eftir árstiðum,
eru mórauðir á sumrin, en hvítir á vetrum.
1 flestum löndum, þar sem refir eiga heinra,
grafa þeir sér djúp fylgsni í jörðina. I>au
eru nefnd greni. Fjölmargir gangar liggja
í allar áttir út frá hælinu. Gerir refurinn
það til að geta sloppið út um einliverjar
dyrnar eða inn í grenið, þótt iuetta sé
við einhvern innganginn.
illllIIIIIIIIIIiEIIHIIIIIIlllllllllllllllllllllllllHIIIIIIIIIÍIillllllllllliBllllllillltlimilIIIIIimillllBIilllIH IIIIIIIIIIIIilBllllllllllimilillllllllllillllllEilin
lieim til hans skýrði hann mér rækilega og skilmerkilega
irá því, hvað göturnar hétu, til þess að ég kynntist bænum.
Þegar við kornurn heim, kynnti Micawber mig konu
sinni, sem sat í dagstoíu þeirra með smábarn á brjósti.
Það var tvíburi, og litli bróðir barnsins lá í vöggunni
og beið þess að komast að til að sjúga. Allan þann tíma,
sem ég var hjá þessari fjölskyldu, sá ég frú Micawber
aldrei svo, að hún væri ekki með annan hvorn tvíburann
á brjóstinu eða í kjöltunni. En auk tvíburanna voru hér
tvö önnur börn, fjögra ára drengur og jrriggja ára stúlka,
og auk þess var á heimilinu ung, subbuleg vinnustúlka,
sem trúði mér strax fyrir því, að hún væri óskilabarn,
sem hefði fundizt, og ætti hvorki föður né móður.
íbúðin, sem Micawber bjó í, var ámóta ræksnisleg út-
lits og hann sjálfur. Veggfóðrið var rifið og skítugt, og
húsgögnin voru gömul og úr sér gengin. Herbergið, sem
mér var ætlað, var efst uppi í rjáfri og vissi inn í portið.
Það var afar þröngt og lítt húsgögnum búið.
Frú Micawber leiðbeindi mér upp í herbergið fyrsta
kvöldið. Hún hélt á öðrum tvíburanum á handleggnum,
og við vorum ekki fyrr komin inn í herbergið en hún
var orðin móð og uppgefin og lét fallast á stól.
„Jæja, ekki datt mér það nú í hug, þegar ég var heirna
hjá mömmu og pabba, að ég þyrfti að vera að hafa leigj-
endur,“ tók frú Micawber til máls. „En hann Micawber
á svo örðugt nú sem stendur, og þá verður maður að
sætta sig við allt! . . . Ef skuldheimtumennirnir gefa hon-
um ekki frest, þá verða þeir sjálfir að taka afleiðingun-
um. Hann Micawber á ekki grænan eyri sem stendur.
Mér var ekki ljóst, hvort frú Micawber áleit, að ég
væri eldri en ég var í raun og veru, en hún talaði alltaf
við mig eins og ég væri fulltíða maður, og þó var ég
ekki nema tíu ára gamall.
Vesalings frú Micawber! Hún reyndi víst áreiðanlega
að hjálpa manni sínum, eftir því sem hún gat. Að
minnsta kosti stóð letrað á málmplötu við útidyrnar:
Ungmeyjaskóli frú Micawbers.
En ég sá aldrei neina unga stúlku á heimilinu, og skil
ekki í, að nokkurn tíma hafi verið búizt við neinni. Eina
ókunna fólkið, sem ég sá, voru skuldheimtumenn, en af
þeim var líka nóg, og þeir voru svei mér ekki sem beztir
viðureignar. Þeir komu á öllum tímum sólarhringsins og
voru fokvondir, ef þeir fengu ekki peninga. Ef þeim var
ekki hleypt inn, stóðu þeir úti fyrir dyrunum, jusu yfir
Micawber fúkyrðunum og kölluðu lrann svikara, þorpara
og þjóf. Þegar slíkt bar að liöndum, komst Micawber í
afarvont skap og hótaði að ráða sjálfan sig af dögum. En
þegar skuldheimtumennirnir voru farnir, fór hann að
bursta skóna sína þangað til það glampaði á þá, raul-
andi fjörugt lag. En síðan greip hann montprikið sitt
og gekk út sér til skemmtunar.
Frú Micawber var álíka kærulaus og maður hennar. Ég
hef séð hana falla í yfirlið klukkan þrjú, senda vinnu-
konuna í veðlánaskrifstofuna klukkan fjögur og éta
lambasteik í bezta skapi klukkan fimm. Einu sinni, þeg'
ar lögreglan hafði komið og skrifað upp allt, sem Micawb-
er átti, kom ég að frú Micawber, þar sem lrún lá í öng-
viti við eldstóna með annan tvíburann á handleggnuni-
En svo sem klukkutíma seinna um kvöldið var lrún orðin
himinlifandi og sagði mér ósköpin öll af mömmu sinni
og pabba.
Þarna í húsinu hjá þessu fólki borðaði ég morgunverð
og fékk þá alltaf brauð og mjólk. Þar át ég einnig kvöld-
verð, venjulega brauð og ost, og auk þess var ég þar i
öllum tómstundunr mínum. Miðdegisverð át ég að mestu
leyti á götum bæjarins, og var hann annaðhvort brauð og
svínakjöt, ögn af búðingi eða eggjakökubiti. Ég rataði
brátt á ódýrustu útsölustaðina og komst upp á að kaupa
góðar vörur fyrir lágt verð.
Einu sinni borðaði ég í fínu veitingahúsi, og ég rnan
enn þá, hve þjónninn, sem færði mér matinn, var hissa
á því, hve illa ég var til fara og fátæklegur. Einu sinnu
á afmælisdegi mínum, gekk ég inn í veitingahús og bað
um glas af öli. Veitingamaðurinn, sem stóð snöggklæddui
bak við veitingaborðið, kallaði á konu sína, svo að hun
gæti séð mig, og þau spurðu mig síðan spjörunum ur,
en fræddust þó í sjálfu sér ekkert um mig.
Þegar ég var búinn úr ölglasinu og ætlaði að fara að
fara, laut veitingakonan fram yfir búðarborðið og kysstJ
mig, og um leið stakk hún jreningunum, sem ég hafði
borgað þeim, í vasa rninn.
Ég er ekki að ýkja, þó að ég segi frá því, hve bágt eg
átti. Ég veit vel, að ég varð að vinna allan daginn fJ^
morgni til kvölds án þess að læra nokkurn skapaðan hlut-
Ég veit, að ég reikaði oft svangur og þyrstur um göturnaÞ
og ég veit, að vel hefði getað farið svo, að ég hefði orðið
þjófur eða umrenningur, af því að enginn skipti sér a^
mér.
Framliald í næsta blaði-
192