Æskan - 01.04.1986, Page 48

13. Villtur var hann og vissi engar áttir en hélt
hikandi af stað. Ekki hafði hann farið langt er
heyrði leikið á fiðlu. Hann gekk á hljóðið og
hitti brátt fiðlarann fyrir. Sá kvaðst bundinn við
boga og stokk uns annar leysti hann af hólmi.
14. Kóngsson bauðst gera það. Þá strax og
hann hafði hljóðfærið í höndum sá hann engan
lengur. Kóngsson kunni hvorki tök né takta en
fiðlan var með töfrum og lék af sjálfri sér.
Honum fannst því dimmra því lengur sem leið
og rölti af stað ráðvilltur.
15. Er gengið hafði hann langa stund grillti í
ljós. Feginn stefndi hann í þá átt og var brátt
hjá húsi. Honum var að sönnu ógn af og vogaði
varla að fara inn en herti þó hug snarla og hrinti
upp hurð.
Autt var þar fyrst en heyrði hljóð innar.
16. Kóngsson hvarflaði nær og kom að mönn-
um tveim. Deildu þeir ákaft og höfðu hátt.
Milli þeirra voru vel búið sverð, hattur hár og
stígvél. Er þeir urðu hans varir kvað annar
karla: Kemur þar kristinn og mennskur og má
kveða dóm í deilu okkar.
48