Æskan - 01.11.1987, Qupperneq 18

Hanna Q Sóta
■ eftir Jóhönnu Steingrímsdóttur
Nei, þetta dugði ekki! Hanna
spratt á fætur og litaðist um. Hún
sá hestana hvergi. Nú földu þeir
sig auðvitað í einhverri lautinni.
Skyldu þeir vita að það átti að
binda heyið í dag?
„Maður veit aldrei hvað dýrin
hugsa, þau skilja meira en maður
heldur,“ sagði amma stundum.
Þetta var víst rétt. Oft fannst
Hönnu Sóta gamla vita hvar átti
að leita að kúnum þegar þær ærð-
ust eins og vitleysingar í leit að
sveppum þegar líða tók á sumarið.
Hanna og Sóta höfðu leitað þeirra
margt síðdegið á þessu sumri og
Sóta dró býsna oft taumana úr
höndum Hönnu og fór sínu fram
enda brást þá ekki að hún hafði á
réttu að standa. Og þegar kýrnar
voru farnar að renna eftir götu-
troðningnum heim á leið var skrít-
ið hvað Sóta hafði gaman af að
stríða latrækustu kúnum. Hún
greikkaði sporið og rak hausinn
óþyrmilega í belginn á þeim svo að
þær stundu og másuðu og gerðu
hlægilega tilraun til að hlaupa með
troðna vömbina og full júgrin.
Hönnu sýndist Sóta hlæja að þess-
um hrekkjum sínum. Víst var að
hún hristi hausinn, frísaði og varð
svo skrítilega hýr til augnanna.
Hanna hljóp upp á háan hól og
litaðist um. Þarna voru hestarnir
skammt frá í djúpri graslaut. Hún
stökk af stað; nú skyldi hún vera
fljót að ná í hestaskammirnar.
Æ, þarna losnaði steinn undan
fæti hennar og valt niður hólinn.
Bara að hann lenti nú ekki á ein-
hverju álfabarninu. Amma sagði
að það byggju álfar í öllum hólum
og stórum steinum og það mætti
ekki vera með ólæti og ekki kasta
eða velta steinum í hólunum.
Amma sagði að þá yrði huldufólk-
ið reitt og gæti hefnt sín. Hún
sagðist hafa heyrt slíkar sögur og
hún trúði þeim.
Hanna trúði þessu líka. Hún
hafði að vísu aldrei séð huldufólk
en á veturna þegar tunglskin var
sáust stundum ljós í klöppunum
niður við ána. Amma sagði að þar
væri álfabær með ljós í gluggum en
pabbi sagði að þetta væri bara
endurskin frá svellbunkum sern
væru í klöppunum.
Steinninn, sem valt þegar hún
hljóp, fór alveg óvart en samt vat
hún svolítið kvíðin. Hún kraup
niður við stóra, þunna hraunhel'n
sem lá utan í hólnum. Hún t°'
með báðum höndum í hellurön
ina og gat lyft henni ofurlítið.
Hún gægðist undir helluna. Hún
bjóst jafnvel við að hellan gæti vet
ið hlemmur sem álfkonan he
lagt yfir gluggann hjá sér svo a.
enginn sæi inn. En undir hellun^^
var bara meiri möl. „Jæja, allur
varinn góður,“ sagði aninlj!j
Hanna litla laut niður og hvísla
undir helluna: „Góða álfkona, v
A . íí
irgefðu. Þetta var alveg óvart-
Síðan tók hún á sprett í ^
hestanna. Þegar hún átti skamma
spöl eftir til þeirra hægði hún fer
ina, setti hendina með beishmu
fyrir aftan bak en hélt fram rúg-
brauðsbita með hinni. Sóta reisti
l^usinn, sló geðvonskulega til
taglinu og krafsaði með öðrum
framfætinum í jörðina.
Ekki var þetta álitlegt. Hvaða
hintir voru nú í Sótu. Hanna talaði
hl hennar og var blíð í máli.
>,Sóta mín, viltu ekki brauð?
^iáðu! Komdu, kellan, þetta er
nýbakað.“
Sóta færði sig nær. Hanna rétti
nenni brauðið. Hún hrifsaði
°rauðbitann og tók svo á sprett
'heð hestana á eftir sér. Sóta hljóp
ekki langt, stansaði og sneri sér
Hanna kom vongóð með
°rauð í útréttri hendi. Sóta lék
^ama leikinn, hrifsaði brauðið og
kljóp. Hún ætlaði sýnilega ekki að
^ta ná sér.
Nú leist Hönnu ekki á blikuna.
abbi var eflaust farinn að bíða.
að var sannarlega ekki gaman að
shúa heim hestlaus eftir að hafa
eyh tímanum í vangaveltur og
droll. Henni fannst hún hafa
brugðist því trausti sem pabbi bar
til hennar.
Hanna gerði eina tilraun enn og
hét nú á Sótu að svíkja sig ekki:
„Elsku, elsku Sóta mín, komdu,
gerðu það, vertu góða kerlingin.
Stattu nú kyrr; gerðu það fyrir mig
að standa nú kyrr, elsku Sóta
mín.“
Sóta virtist hugsa sig um. Hanna
varð vonbetri og gekk nú alveg að
henni en þegar hún rétti út hönd-
ina skvetti Sóta upp rassinum og
var komin á harða sprett áður en
Hanna áttaði sig.
Nú var Hönnu allri lokið. Hún
fór að gráta, fleygði sér á jörðina
með þungum ekka; hún grét eins
og allt hennar líf væri hrunið til
grunna.
Ó, að hún Sóta skyldi geta gert
henni þetta. Pabbi beið heima,
fólkið á engjunum og hún náði
ekki hestunum. Það yrði hlegið að
henni. Enginn gæti treyst henni
framar til að sækja hestana. Það
hafði aldrei brugðist fyrr að hún
næði þeim, jafnvel ef fullorðna
fólkinu gekk illa að ná í hest var
Hanna sótt og sagt:
„Hún er svo lagin við hestana,
telpan.“
Þetta segði enginn framar. Nú
hafði hún brugðist. Nýja grátkviðu
setti að henni.
Þá var hnippt í rassinn á henni.
Hún leit upp. Þarna stóð Sóta og
ýtti vinalega við henni með flipan-
um. Hanna stóð hægt á fætur og
vafði handleggjunum um hálsinn á
Sótu og nuddaði tárin af kinnun-
um í dökkrauða hlýja feldinn
hennar. Sóta stóð eins og klettur á
meðan Hanna beislaði hana og fór
á bak, síðan tók hún sprettinn
heim á leið og allir hestarnir á eft-
ir. Pabbi var að enda við að dreifa
röku heyi sem hann hafði verið að
hreinsa ofan af þar sem ylnað
hafði í hlöðunni. Hanna reið sigur-
reif í hlaðið. Hún hafði leyst af
hendi það sem henni var trúað til.
18
19