Æskan - 01.11.1987, Blaðsíða 30

LEÐURJAKKAR OG S
er bráðsmellin og spennandi saga
eftir Hrafnhildi Valgarðsdóttur.
Hún hlaut hæstu verðlaun sem
veitt hafa verið fyrir barna- og
unglingabækur, 100.000 kr., þegar
Stórstúka íslands I. O. G. T. efndi
til samkeppni um
unglingaskáldsögu í tilefni
barnaárs 1985.
Sagan snýst um daglegt amstur
og ástaskot nokkurra krakka í
8.H — glettin og gáskafull — en
leikurinn æsist þegar Sindbað
sæfari kemur fram á sjónarsviðið
og eftir það vofir ótrúlegur háski
yfir Erni. . .
Æskan gefur söguna út í haust.
Við birtum hér hluta úr 2. kafla.
Aðalsöguhetjurnar hafa mælt sér
mót heima hjá Gerði. . .
(Á myndinni sitja Gerður og
Tóti við borð, Örn stendur þar
hjá en Nína og Lúlli eru á tali
utan dyra. Myndin er tekin í
bókarlok. . .)
Örn hljóp við fót heim til Tóta.
Hann ætlaði að hringja bjöllunni en
þá opnuðust dyrnar og Tóti stóð fyrir
framan hann eins og klipptur út úr
tískublaði.
„Þú ætlar þó ekki að fara í þunnum
leðurjakka í 10 stiga frosti,“ stundi
Örn þegar hann sá Tóta í fermingar-
jakkanum sínum.
„Þú hljómar eins og amma mín,“
sagði Tóti og brosti blítt um leið og
hann lokaði hurðinni og tiplaði á fín-
um skóm út í snjóinn.
„Þú ert brjálaður. Þú drepst úr
kulda,“ sagði Örn hneykslaður. Hon-
um fannst eins og Tóti svindlaði með
því að vera í leðurjakka því að hann
átti engan sjálfur.
„Heldurðu að það sé eitthvað flott
að vera í ballfötum úti í frosti og snjó?
Þú dettur á hausinn og hálsbrýtur
þig,“ sagði hann og fannst eins og
hann væri sjálfur nöldursöm kerling.
„Ég hélt að við ætluðum að skreppa
niður næstu götu og svo til hægri en
ekki í langferð upp á jökul,“ sagði
Tóti og reyndi að halda jafnvægi.
Seinasta spölinn heim til Gerðar var
Tóti farinn að skjálfa og hékk hálfveg-
is á Erni.
„Ferlega er þetta allt í einu orðið
langt,“ stundi Tóti og virtist vera á
góðri leið með að gefast upp.
Örn horfði sigri hrósandi á vin sinn.
„Þú ert fjólublár.“
„Fínt,“ tautaði Tóti.
Þeir þurftu ekki að hringja bjöllunni
nema einu sinni. Þá var hurðin rifin
upp og lítil krullhærð stelpa horfði á
þá eins og þeir væru einhverjir bijál-
æðingar. Örn spurði eftir Gerði því
að Tóti gat ekki talað fyrir kuldakipp-
um. Sú litla skildi hurðina eftir opna
en hljóp inn og galaði af öllum kröft-
um:
„Gedda, Gedda, þa er ljótir kallar
spurja þig.“
Gerður kom til dyra og flissaði heil
ósköp yfir því hvað systir hennar væri
sniðug.
„Er hún ekki mikið krútt,“ sagði
hún hlæjandi og benti á þá litlu. ,,Hún
segir að þið séuð ljótir karlar.“
Þeir tróðu sér inn í þröngan gan£'
inn og Tóti gat ekki leynt því hva
hann skalf.
„Ferlega ertu smart,“ heyrðist alh 1
einu í Nínu sem kom nú í ljós og hkt-
ist einna helst illa skreyttu jólatré.
Hún horfði með aðdáun á Tóta. ,Er
þetta fermingarjakkinn þinn?“ spufci'
hún af ákafa og tuggði tyggjó.
Tóti kinkaði kolli. Hann gat efln
ekki talað og tvísteig í köldum gangi°'
um á meðan stelpurnar skoðuðu hann
í krók og kring.
„Hann er næstum alveg eins
jakkinn hans Lúlla,“ vældi Nína og
þuklaði jakkann.
„Ertu að drepast úr kulda?“ spuf 1
þá Gerður allt í einu og virtist undr
andi. „Komdu og sestu hérna við ofn-
inn. Ég skal ná í ullarteppi svo þ®r
30