Æskan - 12.04.1901, Blaðsíða 5

49
eins og föst hvelfing, vai' nú svo að sjá,
sem hann væri gagnsær og ijósið flóði um
hann eins og öldur á hafl, og í hafl þessu
köfuðu stjörnurnar, á ýmsu dýpi, sumar
innan um öldurnar, en aðrar uppi á öldu-
toppunuin.
En iangt i burt og hæst uppi sáu þessir
þrír menn dálítinn skugga korna í ljós. Og
þessi skuggi fór í gegnum himingeiminn
eins og' kólfl væri skotið, og varð smám-
saman bjartari eftir því, sem liann færðist
nær, unz hann var orðinn eins og rós —
sem ég vildi að guð léti visna — þegar
hún breiðir út blómknapp sinn. Ljóshnölt-
urinn varð stærri og stærri, dimma hylkið
utan um hann rofnaði smám saman og
ijósið braust út eins og fjögur blöð, sitt í
hverja áttina. Loks var hnötturinn kom-
inn niður á meðal stjarnanna, og þar stað-
næmdist hann. Dimm blöðin hurfu og
þarnæst sprakk út hvert rósrauða ijósbiað-
ið af öðru, unz hnötturinn var orðinn að
undurfagurri stjörnu á himninum, sem
ijórnaði skærar en allar aðrar.
Legar fátæku menniinir sáu þetta vissu
þeir af vizku sinni, að á sömu stundu fædd-
ist voldugur konungur á jörðinni og að
hann mundi verða voidugri en ailir aðrir
konungar heims fyr og siðar. Sögðu þeir
þá iiver við annan. „Látum oss fara til
hins nýfædda barns og foreldra þess og
segja þeim, hvað vér höfum séð. Það er
ekki ómögulegt að þau launi oss það með
pyngju fullri með gullpeningum eða dýr-
mætu armbandi."
Að svo mæltu tóku þeir löngu göngu-
stafina sína og lögðu af stað. Þeir gengu
Kegnum borgina og út úr borgarhliðunum,
©n þá vissu þeir ekki í svipinn hvert halda
skyldi. Því nú sáu þeir stóru, þurru fall-
egu eyðimörkina fram undan sér, sem
mennirnir hafa svo mikinn ýmigust á. En
þá sáu þeir alt í einu hvar stjarnan varp
mjóum ljósgeisla yfir sandana á eyðimörk-
inni. Héidu þeir þá huggiaðir áfram ferð
sinni eftir því, sem stjarnan leiðbeindi þeim.
Alla nóttina gengu þeir yfir stóru, víðáttu-
miklu sandsléttuna, og töluðu um ekkert
annað en nýfædda konunginn, sem þeir
mundu finna sofandi i vöggu úr gulli og
gimsteinum setta. Þeir styttu sér stundir
með því, að taia um, hvernig þeir skyldu
haga sér þegar þeir gengju fram fyrir kon-
unginn föður hans og drotninguna, móður
hans, um leið og þeir segðu þeim, að frá
himnum kæmi það fyrirheiti, að sonur þeirra
mundi öðlast. kraft og veldi, fegurð og ham-
ingju enn þá meiri en Salómon.
Þoir voru drembnir yfir því, að Guð
hafði kaliað þá tii þess, að sjá stjörnuna.
Þeir sögðu sín í millum, að foreldrar ný-
fædda barnsins mundu engan veginn launa
sér með mkinu en tuttugu pyngjum gull-
peninga, og of til vill mundu þau gefa sér
svo mikið, að þeir yrðu ekki varir við fá-
tækt framar.
„Ég lá í leyni í eyðimörkinni oins og
ljón,“ mælti Þerrinornin, og ég hafði í
hyggju, að ráðast á þessa ferðamenn og
kveija þá til dauða með þorsta, en þeir forð-
uðust mig. Stjarnan leiðbeindi þeim á
hverri nóttu. Þegar lýsti af degi og aðrar
stjörnur fölnuðu á himninum, sást hún ein
eftir og lýsti yfir eýðimörkina, unz þeir
voru komnir í grasey, þar sem þeir fundu
uppsprettur og tré, er svignuðu undir þunga
ávaxtanna. Þar áðu þeir á daginn og lögðu
ekki af stað aftur fyr en þeir sáu stjörn-