Æskan - 12.04.1901, Blaðsíða 4

48
Riddararnir voru þrír og gengu þeir þeg-
ar til Þeninornarinnar og heilsuðu henni
með því að ieggja höndina á enni sér og
brjóst.
Hún sá, að þeir voru í skínandi hvitum
klæðum og voru með afar stóra „Túrbana"
á höfðinu, og efst framan í þeim var skín-
andi stjarna, sem Ijómaði, eins og hún
heíði verlð nýlega tekin ofan af himnin-
um.
„Vér erum komnir frá framandi landi“,
mælti einn aðkomumanna, og biðjum þig
að segja oss, hvort þetta sé í raun og veru
brunnur vitringanna."
„Þannig ei' hann nefndur i dag“, mælti
f’errinornin, „en á morgun verður hér eng-
inn brunnur. Hann deyr í nótt.“
„Það skil ég, fyrst ég sé þig hér“, svar-
aði maðurinn. „En er þetta ekki einn af
lteilögu brunnunum, sem aldrei þorna upp?
Eða af hveiju hefir honum verið geflð þetta
nafn?“
„Ég veit að hann er helgur1', svaraði
f’errinomin, „en hvað hjálpar það. Vitr-
ingar þeir, sem hann er kendur við, eru
í Paradís."
Hinir þrír ferðamenn litu hver á annan.
„Kant, þú sögu brunnsins?" spurðu þeir.
„Ég kann sögu allra brunna og upp-
sprettna, allra lækja og fljóta" svaraði
Þerrinornin drembilega.
„Gerðu það þá fyrir oss, að segja oss
söguna", báðu þeir.
Og svo settust þeir niður kringum fjand-
konu alls jarðargróða, og hlustuðu á sögu
hennar.
Éerrinornin ræskti sig og krönglaðist
upp á brunngrindurnar og settist þar. Síð-
an hóf hún sögu sína.
„í Medíu er nær sá, er Gabes heitir, rétt
við jaðarinn á eyðimörkinni og hefir mér
oft þótt gott að hafa þar hæli. Fyrir
mörgum árum áttu þar heima þrír menn,
sem voru frægir fyrir speki sína. Éar að
auki voru þeir örsnauðir, en það var óvenju-
legt í Gabes, því þar var fróðleikur í heiðri
hafður og vegur til auðlegðar. En livað
þessa menn snerti, gat því naumast verið-
öðruvísi varið, því einn þoirra var afar
gamall, annar þjáður af líkþrá og hinn
þriðji var þykkvaraður Svertingi. Álitu
menn hinn fyrsta of gamlan til þess að
kenna sér nokkuð. Hinn annan forðuðust
þeir af ótta við sjúkdóm hans, og hinn
þriðja vildu þeir ekki hlusta á, af því að'
þeir þóttust vita, að aldrei hefði speki kom-
ið frá nokkrum svertingja.
Þessir þrír vitringar báru óhamingju sína
í félagsskap. Þeir báðust ölmusu á daginn,
við sama musterisportið, og sváfu á nótt,-
inni á sama þakinu. Á þennan hátt fengu
þeir þó að minnsta kosti tækifæri til að
íhuga í sameiningu alt það, sem undrun-
arvert er hjá mönnunum og lieiminum yflr
höfuð að tala.
Eina nótt sem oftar sváfu þeir á þaki
einu og var það algróið rauðum svefnjurt-
um; vaknaði þá sá elzti þeirra, en naum-
ast hafði hann litið upp, fyr en hann vakti
báða hina.
„Lofuð veri fátækt ,vor, sem neyðir oss
til, að sofa undir berum himni", mælti
hartn. „Yaknið og lyftið augum yðar til,
himins."
„Sjáið þið nú!“ mælti Þerrinornin með-
dálitið blíðari rödd. „Petta var nótt, sem
enginn sá gleymir, er séð hefir. Pað var
svo bjart, að þó himininn sýnist vanalega