Æskan - 12.04.1901, Blaðsíða 6

50
una á ný á kvöldin, þar sem hún skein yflr
eyðimörkina.
„Þetta var allra skemtilögásta ferð eftir
mannanna dómi,“ mælti í’errinornin enn-
fremur. „Stjarnan leiðbeindi þeim þannig,
að þeir liðu hvorki hungur né þorsta. Hún
leiðbeindi þeim utan við hvössu þistlana,
hún forðaðist lausa roksandirm, og henni
var það að þakka, að þeir stiknuðu hvorki
af sólarhita né þjáðust af brennhéitum
eyðimerkurstormum. Og vitringarnir sögðu
oft iunbyrðis: „Guð gætir vor og blessar
ferð vora. Vér erum sendiboðar hans.“
„En smám sarnan tókst mér þó að ná
tókum á þeim“, mælti f’errinornin enn.
„Hjörtu þessara þriggja raanna hörðnuðu
og urðu eins gróðurlnus og feyðimörkin
sem þeir fóru um. Þeir urðu fullir of-
drambs og ágirndar."
„Fyrst vér erum guðs sendiboðar", mæltu
vitringarnir enn á ný, „þá iaunai’ faðir ný.
fædda korigsins oss ekki of vel þó hann
gefl oss úlfaldalest lilaðna með skíru
gulli. “
Loks komust þeir að tilvísan stjörnunnar
yflr ána Jórdan og inn á hæðir Júdealands.
Og svo stóðu þeir eina nótt rétt fyrir ofan
litla bæirm Betluhem, og sáust húsin á lágu
fjalli milli grænna oiíuviðarlunda.
Vitringarnir gættu að, hvort þeir sæu
ekki hallir og kastala, tui-na og borgar-
múra og annað, sem heyrir til aðseturstað
konunganna, en þeir sáu ekki neitt þess
konar. Stjarnan visaði þeim meira að segja
ekki inn í sjálfan bæinn, heldur staðnæmd-
ist hún yflr helli rétt við veginn. Og
stjarnan skein inn um heilismunnan, og
þar sáu vitringarnir lítið barn, í skauti
móðir sinnar, og var hún búin að svæfa
það.
En þótt vitringarnir sæu, að stjörnuijóm-
inn umkringdi höfuð harnsins eins og kór-
óna, stóðu þeir kyrrir fyrir utan heilis-
munnan. Peir fóru ekki inn til þess að spá
því, áð þetta iitla barn mundi fá konungs-
völd og vegsemd. Þeirr sneru burt án þess
að gera vart við sig, flúðu frá barninu og
gengu niður af fjallinu.
„Erum við ekki komnir til vesalinga; sem
eru jafn auvirðlegir og fátækir ogvérsjálf-
ir?“ sögðu þeii-. „Heflr guð leitt oss hing-
að t.il þess, að vér skyldnm gera gys að
oss sjálfum og spá fjárhirðissyni því, að
hann skuli komast tii vegs og valda?
Þetta barn kemst ekki til æðri. stöðu en
að gæta hjarðauna hérna í dölunum."
Þeriinornin þagriaði um stund og kink-
aði kolli átakanlega framan í tilheyrendur
sína, eins og hún væri að segja: „Hefl
ég ekki rétt fyrir mér? Er ekki það tii,
sem ei' þurrara en sandur eyðimerkurinnar?
En ekkert er svo hrjóstugt sem hjörtu
mannanna." •
Þer rinoinin hélt svo áfram sögu sinni.
„Vitringarnir höfðu ekki gengið lengi, áður
þeir kómust á þá skoðun, að þeir hefðu
vilst, og ekki fylgt stjörnunni rétt. Og
þeir litu til himins til þess að flnna aftur
stjörnuna og leiðina. En þá var stjarna
sú horfln af himninum, sem hafði vísað
þeim til vegar aila leið úr Austurlöndum".
Vitringarnir skulfu af sálarangist og var
hægt að sjá þan í útliti þeirra.
Mennirnir gleðjast ef til vill af þvi hvern-
ig för. Því þegar vitringarnir sáu ekki
stjörnuna lengur, sáu þeir þegar, að þeir
höfðn syngað gegn guði, og það fór fyi'ir