Æskan - 28.01.1902, Side 4

32
miklu fjöri, og má þá nærri geta, hve litli
listamaðurinn varð hróðugur. Pegar annar
þeirra hætti að syngja byrjaði hinn, og
gekk það vel þegar þeir höfðu vanist dá-
lítið hvor við annan.
„Nei, heyrið það! Wolfgang syngur eins
og fugl.“ kallaði dálítil stúlka upp yflr sig;
hafði hún komist aftan að honum án þess
hann yrði var við og klappaði saman lóf-
unum af gleði. Þetta geðjaðist fuglinum
þó ekki að, því hann þandi þegar út væng-
ina og flaug burt í skyndi.
„Æ, þú heflr fælt hann burt með heimsk-
unni úr þér rneð því að klappasaman lófun-
um: Nú vil eg ekki sjá þig framar," kall-
aði litii drengurinn til systur sinnar, sem
var tveimur árum eldri en hann. Varð
hún alveg í vandræðum, og stóð í sömu
sporum hrygg og grátandi yflr því að hún
hafði valdið svona mikilli óhamingju.
„Wolfgang minn góði, þú mátt ekki vera
reiður við mig, eg gerði það ekki viljandi,*
mælti hún til að blíðka hann, tók utan
um höfuðið á honum og kysti hann ástúð-
lega á munninn.
„Reyndu þessa skemtilegu list enn þá
einu sinni.“
„Nei, eg er ekkert reiður við þig, Nán-
etta mín góð. Nú skal eg segja þér nokk-
uð. Eg ætla að skriða inn i fuglabúrið,
og svo áttu sjálf að geta, hv,aða fugl eg
er, þegar eg sit þar inni og syng fyrir þig.“
Drengurinn skreið ofan í stóra tóma
þvottarkörfu, kúrði niður, beygði hálsinn,
sneri höfðinu i allar áttir, og fór því næst
að hoppa upp og baða út, höndunum eins
og hann ætlaði sér að fljúga. Pví næst
settist hann rólega niður, kallaði til systur
sinnar. að hún skyldi hætta að hiæja, og
fór að kvaka eins og fugí.
„Nei, nei, þetta er siskena," kailaði syst-
ir hans upp yfir sig. (Siskena, er dálítill
söngfugl, iíkur kanarífuglinum.)
Drengurinn kinkaði kolli og bað lmna.
að setjast lika ofan í körfuna. Gerði liún
það, og fór hann nú að reyna að kenna
henni fuglakvak, og sagði henni, að mjög
hægt væri að læra það; telpunni gekk það
þó miklu, miður, en loks hafði liún þó iært
dálítið, og nú sát.ti bæði börnin í þessu
stóra hreiðri sinu og kvökuðu i ákafa.
Þegar söngntim var lokið..fóru þau að tala
saman hljóðskraf.
„Mundu nú eftir því, að segju honunt
pabba ekki neitt frá þessu,“ sagði drengur-
inn að endingu. „Nei, það skal eg ekki
gera,“ fullvissaði hún hann um. Var þá
samcalinu lokið, börnin skriðu bæði upp úr
körfunni og gengu út í garðinn.
Leopold Mozart var söngstjóri við hirð
erkibiskupsins í Salzburg, og voru þau
Wolfgang og Nanetta einu börnin, er hann
átti. Um það leyti hugði hvorki hann,
eða sæmdarkona sú, er hann átti, að
Wolfgang litli mundi verða svo frægur
maður, að nafnið Mozart yrði alkunnugt
víðsvegar um á ókomnum öldum, og að
hann yrði það tónaskáld, sem yrði kunn-
ur um allan heim fyrir það, hvað hann
samdi undur-fögur lög, er hann ritaði upp
á nótur. Þau dreymdi ekki um það, að
myndastyfta harts mundi sjást víðsvegar
ýmist úr málmi eða marmara, en sönglög
hans geymast hjá komandi kynslóðum.
Rétt á eftir komu bæði börnin hlaup-
andi inn og drengurinn flýtti sér inn í her-