Æskan - 31.12.1902, Qupperneq 7

Æ SK AN.
27
„Jú, barnið mitt. gott; það er það Ijót-
asta, sem maður getur gert.“
„Er hún mamma að gráta af því stund-
um, þegar hún vill ekki segja, af hverju
hún sé að gráta?"
Faðirinn tók höndum fyrir augu sér og
svaraði lágt: „Já.“
„En gerðu það nú aldrei oftar, góði pabbi;
mamma er svo væn. Pabbi, þú mátt ekki
vera drykkjumaður lengur."
Karen litla horfði biðjandi augum á föð-
ur sinn, um leið og hún sagði þetta. Hann
tók hana í faðm sér og fól andlit. sitt við
brjóst hennar.
„Pabbi, lofaðu mér nú því, að þú skulir
aldrei gera það oftar.“
„Já, barnið mitt. Með guðs hjálp skal
eg nú aldrei smakka einn einasta dropa af
áfengi framar. Guð blessi þig, barnið mitt,
fyrir það, að þú hefir bjai'gað föður þinum.“
Og hann hélt dyggilega heit sitt.
Hugaður og ráðvandur.
Fyrir meira en 200 árum var lítill dreng-
ur, sem hét Mikal, og átti heima á Hol-
landi. Hann hafði ákafa löngun til að verða
sjómaður, og loks fékk hann þá ósk sina
uppfylta og réðst á skip eitt, sem átti að
sigla til Marokko á norðurströnd Afi'íku.
Eigandi skipsins var kaupmaður, sem sendi
með því ýmsa vefnaðarvöru og seldi hana
landsmönnum í Marokko. Mikal var trúr
og iðinn, og ávann sér því traust húsbónda
síns, svo að hann mat liann mest alli'a
þjóna sinna.
Einu sinni, þegar skipið átti að leggja
af stað til Marokko, varð kaupmaðurinn-
veikur, svo að hann gat ekki farið nxeð'
því. Fá lét hann kalla Mikal til sin og fól
honum að fara fyrir sig og selja vörurnar..
Þegar hann kom til Marokko, fór harm*
til höfuðborgarinnar og bauð vörur sínar
þar á torginu. Einn dag kom höfðingii
Marokko-búa, Beyinn, sem hann er kallað-
ur, og spurði, hvað klæðið kostaði. Mikal
sagði honum það. Beyinn bauðst til að'
kaupa það fyrir hálfvirði, en meira vildi
hann ekki gefa fyrir það.
„Nei,“ svaraði Mikal; „eg sel það ekkv
dýrara, en húsbóndi minn hefir sagt mér
að gera. Eg er þjónn hans og má því eigi
breyta verðinu."
Beyinn varð reiður, og þeir, sem hjá.
stóðu og vissu, hvað strangur hann var,.
urðu mjög óttaslegnir, því að þeir gengu
að því vísu, að hann mundi láta Jífláta
Mikal, ef hann gerði ekki, eins og liann
vildi.
„Þér skuluð fá frest til morguns, til að
hugsa yður um,“ mælti Beyinn fokvondur
og gekk snúðugt burt.
Menn báðu nú Mikal að slaka til, svo að'
liann yrði ekki drepinn; en hann svaraði:
„Eg eríguðs hendi. Sá, sem ekki er trúr
yfir litlu, hvenxig ætti hann að vera trúr
yfir því, sem meii'a er í varið? Ef tiús-
bóndi minn misti einn einasta eyri mín
vegna, þá væri eg ekki trúr þjónn.“
Morguninn eftir kom Beyinn aftur. Auk
þjónanna, sem alt af fylgdu honum, liafði
hann nú lika böðul með sér.
Beyinn spurði hins sama sem daginn áð-
ur, og fékk sanxa svar.
„Taktu Jíí mitt, ef þú vi)t,“ bætti Mikal