Æskan - 21.02.1903, Blaðsíða 2

38
ÆSKAN.
Svo var haldin yfir þeim önnur áminn-
ingairæða að skiinaði, og brýnt fyrir þeim
að búa sig nú vel undir merkisdaginn, sem
fyrir hendi var.
Það fór hrollur um Mettu í Mýrinni, þegar
hún var mint á þennan dag og yfirheyrsl-
una, sem þá átti fram að fara og sem hún
kveið svo mjög fyrir.
Loksins urðu þau ferðbúin og fóru út
um eldhúsdyrnar í röð hvert á eftir öðru.
Metta kom allra síðust og út af fyrir
sig. Hún var lítil, mögur og veikluleg, og
undarlega uppburðalaus og feimin. Hárið
var úfið og óræktarlegt, andlitsliturinn gul-
grár með brúnum freknum. Augun voru
stór og starandi, eins og í sóttveikum manni.
Kjólpilsið hennar, sem var alt of sítt og
leit út fyrir að vera orðið mjög fornfálegt,
flæktist stöðugt fyrir fótum henni, þar sem
hún staulaðist áfram í aurnum á götunni,
og bar pilsið þess sýnilegar menjar, að hún
hafði oft stigið í það. Við og við staldraði
hún dálítið við. og hóstaði svo að hún
ætlaði varla að ná andanum.
Þannig gekk hún nú, einsömul og ein-
mana, þögul og lítilsvirt, og þannig hafði
hún gengið öll þau sjö iöngu ár, sem hún
hafði verið í skólanum.
Hún skifti sér annars ekki af neinum,
og einginn skifti sér af henni. Hún var
hrædd og feimin og fór einförum. Á upp-
vaxtarárunum hafði hún oft.ast verið veik
og aumingjaleg, og blá undanrenna, kart-
öflur og léiegt feitmeþi hafði ekki verið til
þess lagað að auka henni mótstöðukraft
gegn veikindunum. Og nú dióst hún upp
úr magnaðri brjóstveiki.
Metta átti heima uti á Ruderdals mýrar-
flákunum, hinum megin við Emmerups
hæðirnar.
Á sumrin var varla unt að aðgreina
smáhreysin, sem voru þar svo mörg, frá
móhraukunum, sem voru þó enn fleiri og
út um alla mýrina. Hvert sem litið var,
var enga fegurð að sjá. En á veturna,
þegar snjórinn lá bjartur og skínandi yfir
þessu eyðilega landflæmi, þá komu kofarnir
fram sem skuggamyndir á hvítu tjaldi,
reykjarstrókarnir stóðu upp í loftið, gengu
i léttum bylgjum og hurfu síðast upp í
skýin, sem héngu yfir mýrinni. Þá virust
Mettu þetta vera inndælasti staður á jarð-
ríki. Kofinn hennar litli varð þá í hennar
augum eins og ijómandi höll í æfintýraiandi,
og hún fann, hve mjög hún elskaði þetta
litla heimili sitt. En þar átti hún líka sín
dýrustu auðæfi ájörðunni: foreldra sína og
systkini.
Faðirinn var stór og lotinn verkmaður.
Handleggirnir, sem voru orðnir kengbognir
af striti, virtust alt of langir, og hendui'nar
voru sem breiðar skóflur, harðar, skorpnar
og oítast alþaktar af gapandi sprungum.
Hann hafði skegg sein villimaður og var
eigi ósvipaður stóru bjarndýri; en taminn
var hann, og á hverjum degi erfiðaði hann
samvizkusamlega frá morgni til kvölds fyrir
sér og sínum.
Móðirin var sí-þreytt, kinnfiskasogin og
veikluleg, og í samanburði við mann hennar
var hún sem barn. Börnunum svipaði öll-
uin til Mettu. Þau voru föl og freknótt,
Jjóshærð og sló á hárið rauðleitum blæ,
virtust þau fremur líkjast móðurinni, sem
var svo veikbygð, en föðurnum. Það kom
stundum fyrir, einkum um það leyti, sem
hann seldi móinn, að hann drakk nokkuð