Æskan - 21.02.1903, Blaðsíða 5

ÆSKAN.
41
peninga sína og heilsu raeð því að neyta
ekki áfengis.
í ritum Franklíns eru ýmsar setningar,
sem gott, er að hafa hugfastar, þar á meðal
þessar:
„Varaðu þig á smá-útgjöldunum; lítiðleka-
gat getur sökt stóru skipi."
„Iðjusemin or móðir hamingjunnar."
„Sá sem tekur lán mun íklæðast smán.“
Um bindindið sagði hann meðal annars:
„Bindindið leggur eldivið í ofninn, kjöt í
tunnuna, mjöl í krukkuna, peninga í budd-
una, eykur traust í landinu, ánægju i hús-
inu, veitir klæðiá kroppinn, kraftí vöðvana.“
Mikk.
[Smásaga eftir C. A. F. i Queensland.]
„Jú, alveg rétt; venjulega eru þeir allra
mestu þorparar, þessir kaupstaðar-strákar.
En þó er líka ekki svo lítið varið í suma
þeirra. “
Maðurinn, sem sagði þetta, var ástralskur
hirðir. Hafði hann hitt annan stóttar-
bróður sinn, og höfðu þeir stöðvað hesta
sína í forsælunni undir trjám nokkrum.
Eigi höfðu þeir þó farið af baki, heldur
sátu makindalega í hnökkunum með keyrin
á handleggnum, og voru þau svo löng, að
endarnir námu við jörðu. Hestarnir stóðu
ólundarlegir, hengdu höfuðin, bitu við og
við í grasið og veifuðu töglunum til að
fæla burt flugurnar. Fram undan þeim lá
láglendið, þar sem þeir beittu hjörðum sínum,
stór falleg slétta með nokkrum trjám á víð
og dreif. Hjörðin, sem hirðarnir höfðu
verið að safna saman, stóð í hóp í skugg-
apum undir trjánum og horfði á þá. Yfir
öllu hvildi þessi kyrð, sem einkennir hádegis-
stundirnar á sumrin i Queensland [frb.:
Kvínsland=land drotningarinnar]. Nokkrir
fuglar, sem sátu á trjágreinunum, er héngu
út yfir vatnspytt þar rétt hjá, görguðu hátt,
og hagræddu sér svo aftur til að halda
áfram miðdegissvefninum; þeir höfðu vaknað
við baulið í kúnum og þyt.inn af keyrunum.
„Já,“ endurtók hirðirinn og nuddaði uni
leið milli lófa sór tóbakið, sem hann hafðt
tekið upp til að láta í pípuna sína; „það'
eru þó sumir af þeim, sem eru áreiðanlegir.
Einu sinni hafði eg dreng, Mikk; hann var
—en það er vist betra, að eg segi söguna,.
eins og hún gekk til.
Nú í sumar eru fjögur ár síðan. Eg hafði
þá atvinnu suður í Boondella. Þar er slétt-
lendi mikið, varla nokkur skuggi fyrir skepn-
urnar og mjög hart á með vatn, þegar
þurviðrasamt er á sumrin. Svo bar það-
við einn dag — eg var nýkominn lieim í
kofa minn, hafði verið á reið í kringum
hjörðina síðan í dögun um morguninn, og
ætlaði nú að fara að hita ketilinn — þá
kom skuggi í dyrnar. Eg leit upp og sá,.
að í dyrunum stóð drengur, svo tötralegur
og aumingjalegur, sem framast má verða..
„Hvað þá!“ segi eg, „hver ert þú og hvað■
vilt þú?“ Hann gat ekki almennilega talað,
en benti á munninn; gekk eg þá til hans.
og varð þess brátt vísari, að drengsnáðinn
var alveg að deyja úr þorsta. Tungan var
hörð og þrútin og munnurinn þur.
Þegar hann fór að hressast, sagði hann'
mér, að hann héti Mikk, og að hann forugi
Dikk lestamaður væri húsbóndi sinn, en Dikk
hafðist þá við meira en 15 mílur þaðan,
sem eg var. Kvað hann foruga Dikk eiga
sig, hefði hann keypt sig af móður sinni í