Æskan - 30.04.1903, Qupperneq 3

ÆSKAN,
55
mjallahvítum flugfjððrunum, og féll á skipið,
þar sem konungur sat. Dropinn sat þar
fastur og þyngdi skipið sem þúsund vættir
íif blýi, svo það féll með feikilegum hraða
niður á jörðina. Hinir sterku vængir arn-
anna brotnuðu, stormurinn lék um höfuð
konungsins, og skýin hringinn í kring, sem
höfðu myndast úr reyknum frá borgunum,
•er hann hafði brent, breyttust í ógnandi
verur, ýmist sem ægilega stórir krabbar,
•er teygðu út eftir honum stórar og sterkar
klærnar, eða sem veltandi björg eða eld-
fnæsandi drekar. Hálfdauður lá konungur
i skipinu, þangað til það loksins nam staðar
■og hékk á trjágreinunum í skógi einum.
„Eg vil sigra guð,“ mælti konungur; „eg
hefi svarið það, og vilja mínum skal verða
íramgengt.“ Nú lét hann í samfleytt sjö
;ár smíða skipaflota til að sigla með um
Joftið, og skeyti úr harðasta stáli, því hann
.ætlaði sér að sprengja festingu himinsins.
•Síðan lét hann safna saman ógrynni liðs
frá öllum þeim löndum, er hann átti yflr
-að ráða, og var herirrn svo mikill, að hann
náði yflr margra mílna landflæmi, þegar
mönnum var skipað í fylkingar. Steig nú
herinn á skipin, en í sama biii sem kon-
ungur ætlaði að stíga á skipsfjöl, sendi guð
mýflugnahóp, að eins öriítinn mýflugnahóp,
sem sveimaði kringum konginn og stakk
hann í andlit og hendur. Hann brá í bræði
sverði sínu, en sló í ioftið; mýflugurnar
hitti hann ekki. Þá bauð hann að sækja-
dýrmæt teppi, og var hann sveipaður í þeim,
svo að engin mýfluga gæti stungið hann.
En ein mýflugan settist á insta teppið; skreið
hún inn í eyra konungsins og beit hann
þar. Bitið brendi hann sem logandi eldur,
eitrið læsti sig upp i heila hans, hann reif
teppin utan af sér, reif klæði sín og dansaði
nakinn fi-ammi fyrir hermönnum sínum; en
þeir gerðu nú ekki annað en hæðast að
hinum reiða konungi sínum, er ætlaði að
hefja herferð gegn guði, en beið strax ósigur
fyrir einni einustu smá-mýflugu.
-----o«o-o----
Kongssonurinn
sem ekki vildi láta þvo sér.
[Æfintýri eftir E. Henningsen,
með myndum eftir H. N. Hansen*).
I.
/
I blómlegu landi, langt, langt frá íslandi,
voru einu sinni í fyi ndinni kongur og drotn-
ing, sem áttu sér ofurlítinn son. Það var
yndislegur kongssonur, bláeygður og bjart-
hærður, og liðaðist hárið í mjúkum lokkum
niður um axlir honum. Unnu þau konungur
og drotning honum fremur öllum hlutum
öðrum, og af landslýðnum naut hann hins
mesta ástríkis. Ef mönnum auðnaðist sú
ánægja að sjá hann, þótt ekki væri nema
álengdar, flýttu þeir sér strax heim til konu
sinnar, ef þeir þá áttu konu, og sögðu:
„Nú hefi eg séð kongssoninn okkar fagra;
ó, hvað hann er sætur!“
Inni i konungshöllinni stóð sminingatelpan
litla á bak við eldhúshurðina og gægðist
inn um gættina. Aðdáunin skein út úr
augum hennar, þegar hún sá inn í svefn-
herbergið. I3ar var kongssonurinn að leika
sér að sverði, og Ijómaði af því eins og
skærasta silfri. Það var líka eðlilegt, því
*) í þýðingunni er einstökum atriðum vikið við,
til þesB að gera æfiutýrið aðgengilegra fyrir is-
lenzk börn.