Æskan - 30.04.1903, Blaðsíða 5

ÆSKAN,
57
að kongurinn og drotningin komu hlaup-
andi að.
„Hún ætlar iíka að myrða mig,“ grenjaði
kongssonurinn og benti á dísina.
„Sagði eg þér ekki þetta, hátign?" mælti
drotningin óttaslegin. „Það á endilega að
myrða son okkar.“
„Þess verður að hefna og það harðlega,“
sagði kongurinn.
Svo kallaði hann
aftur á tvo þjóna og
baúð þeim að taka
fasta herbergisþern-
una. En í sama bili
sveiflaði dísin töfra-
sprota sínum, og voru
þau þá bæði, hún og
kongssonurinn, á svip-
stundu horfin, en lítill
hvítur grís með svart-
an blett á trýninu
hljóp um gólfið og
rýtti. Það var kongs-
sonurinn með svarta
nefið; dísin hafði breytt
honum í grís.
„Hvað varð af
henni?“ hljóðaði
drotningin upp yfir sig. „Svei, svei, hvaða
óþverra-dýr er þetta, sem er að hlaupa
þarna um?“
„Já, hvaða kódéri er þetta?“ sagði kong-
urinn. „Nú, það er grís. Rekið þið hann
út, og sjáið um, að hann komist inn í
stíuna sína.“
„Það er eg! Það er eg!“ æpti kongs-
sonurinn og reyndi að skríða inn undir
rúmið, svo að mennirnir næðu honum ekki.
En þeim heyrðist hann ekki segja nema:
„Öf, öf, o-í!“ eins og grísir eru vanir að'
segja. Loks náði annar þjónninn í aftur-
fótinn á grísinum, og svo varð hann að
fara nauðugur viijugur, þótt. hann hrópaði:
í sífellu:
„Eg segi mömmu það! Eg Segi pabba
það!“
En þjónninn skildi það ekki, því að
kongssonurinn var orðinn að grís, og það'
er ekki æfinlega svo hægt að skilja þaö-
sem grísir segja.
Svo var hann settur inn í svínastíuna
hjá hinum grísunum. [Niðurl. næst.]
Apinn
sem ómögulegt var að drepa.
Eftir Henry Drummond.
----- (Eramh.)
Þegar þessi tími var hér um bil á enda,.
gerðist sá atburður, sem tók nærri út-