Æskan - 30.04.1903, Blaðsíða 8

60
ÆSKAN.
ætla eg að reyna það næsta." Og með því
hann var hjátrúarfyllri en svo, að hann
þyrði að skjóta enn þá einu sinni, fór hann
út og ætlaði að hengja apann. En nú fanst
•ekki eitt einasta tré á allri eynni.
Bóndinn var nú að svipast um allan
■daginn og leita að stað, þar sem hann
gæti hengt Luks, en það varð árangurslaust.
Um nóttina lá bóndinn vakandi stundum
saman og var að hugsa um, hvernig sér
væri hægt að hengja apann. Loks þegar
komið var undir morgun datt honum það
■snjallræði í hug, að hengja hann á brunn-
vindunni.
Þegar hann haíði afráðið þetta, klifraði
hann upp á brunninn og festi vinduna svo
hátt, að hún líktist gálga, og festi því næst
reipi um enda hennar.
Þar næst tældi hann apann upp á brunn-
inn, batt reipið um háls honum, og var
nú alt búið út sem bezt mátti verða.
Bóndinn hafði heyrt, að þegar hengja
:ætti einhvern, yrði að hálsbrjóta hann,
með því að láta hann detta snögglega í
snörunni, en þar sem hann gat ekki notað
þessa aðferð við apann, réð hann af að
sálga honum með öðru móti.
Hann tók því á öllum kröftum og sló í
apann, svo hann rauk í snörunni langt út
í loftið. Og þið getið getið nærri, hvað
af þessu leiddi. Reipið fór í sundur, þvi
það var grautfúið. Luks datt á fjórar fætur
og glápti ánægjulega á böðul sinn, svo sem
hann hefði ekkert á móti að fara eina
loftförina enn.
Daginn eftir urðu ærnar og lömbin á eynni
að gæta sín sjálf frá morgni tii kvölds.
Sat bóndinn úti á engi önnum kafinn í að
flétta reipi. Alt í kringum hann lágu hrúg-
ur af séfi, sumt laust, en sumt bundið saman.
Reyndi hann hverja sefvinduna eftir aðra,
en fáar voru svo sterkar, að hann gæti
notað þær. Og svo fléttaði hann í gríð,
hrukkaði ennið og fjörið glóði í augum hans.
í dögun morguninn eftir fór bóndinn
með apann út að gamla brunninum enn
á ný. Var reipið nú jafndigurt og kyrki-
slanga og svo sterkt, að það hefði getað
borið fullorðinn fil. Það tók heila klukku-
stund að gera gálgann svo úr garði, sem
við þurfti. Loks kom hið mikla augnablik.
Bóndinn sló nú i apann enn ákafar en
daginn áður, svo hann þaut út í loftið.
Reipið þoldi reyndar í þetta sinn, en böð-
ullinn hafði ekki séð við öðru; reipið og
hryndingin voru svo sem vera bar, en böð-
ullinn hafði þó ekki séð við öllu. Regar
þessi mikla hristing kom á gálgann, brotn-
aði bullustöngin í sundur í miðju svo sern
eldspýta væri, og dælupípan gamla, sem var
öll mosavaxin, ryktist upp og mölbrotnaði.
Sum brotin lentu í fótum bóndans og meiddu
hann, en hitt þótti honum enn verra, að sjá
apann þjóta burtu óskaddaðan. Hann hljóp
alt hvað fætur toguðu ofan hólinn, áleiðis
til fjárins. Brunnvindan hékk enn um háls
honum, og drógst yfir grjótið og alt sem
fyrir var. Gerði þetta svo mikinn skarkala,
að slíkt hefði átt að vera nægilegt til þess
að alt féð hefði stokkið í sjóinn af ótta.
Bóndinn var viss uin, að eitthVert slys mundi
af þessu leiða, en hann treysti sér ekki til að af-
stýra því. Hann var ver til reika en svo, að
hann treysti sér að hlaupa á eftir apanum, og
flýtti sér því að komast heim, til þess að binda
um sár sín og kvarta yfir óförum sínum.
Erainli.
Aldor-prontsmiðja. Pappirinn frk Jóni Olafssyni.