Æskan - 30.04.1903, Blaðsíða 7

Æ SKAN.
69
svo sannfærður um, að íllur andi hefði
klófest sig, að það leið á löngu, áður konan
hans gat sefað hann og sannfært hann um
að ekkert værí um að vera. Konan gat
nú komið honum á fætur og huggaði hann
eftir mætti. Sagði hann henni þá með
skjálfandi rödd frá ófreskjunni, sem hann.
hafði séð og sem komin væri til að drepa
alt kvikt, sem væri á eyjunni. En rétt í
því hann sagði þetta, heyrðist kynlegur
hávaði í reykháfnum. Kom ófreskjan svo
i ljós og settist rólega upp á mjöltunn-
una.
„Þetta er ekkert annað en svolítill apa-
köttur!“ mælti konan, því hún hafði séð
apa í dýrabúri áður. Að svo mæltu gekk
hún að Luks og klappaði á bakið á hon-
um. En þá tók hún eftir því, að seðill
var festur við band, er var um háls apan-
um. Skoðaði hún seðilinn, og sá þá, að á
hann var ritað:
„Hengist ekki.
Drekkist ekki.“
Bóndinn varð enn óttaslegnari, er hann
heyrði þessi orð: „Hengist ekki, drekkist
ekki,“ tautaði hann fyrir munni sér. „Þá
verður að reyna, hvort ekki er hægt að
skjóta hann.“
Að svo mæltu tók hann byssu sína ofan
af veggnum, og var hann vanur að skjóta
kanínur með henni. Hlóð hann byssuna,
og sýndist konunni hann hella öllu því
púðri og öllum þeim 'nöglum í byssuhlaupið,
er til var á hemilinu. Konan bað og sár-
bændi mann sinn um að spara lif Luks,
og svo leit næstum út, sem bóndinn hefði
blíðkast í skapi, því hann lét byssuna síga
og hugsaði sig um dálitla stund.
En hann tafði ekki sökum bæna konir'
sinnar.
Fyrst og fremst gerði hann það sökum
þess, að hann var skjálfhentur af geðshrær-
ingunni, í öðru iagi var hann meiri veiði-
maður en svo, að hann viidi skjóta skepnu,.
sem sat grafkyr á mjöltunnunni, og enn
fremur var hann hræddur um, að hann
mundi skaða ungbarn þeirra hjóna, sem lá
í vöggu rétt við hlið apans. Spyrndi hann
því í mjöltunnuna til þess að koma dýrinu
í burtu, því þegar það væri komið út úr'
dyrunum, undir bert loft, gæti hann skotið
það tormerkjaiaust.
En apinn var að hugsa um alt annað.
Hann þurfti að fá eitthvað að borða, og
þegar búið var að elda grautinn handa b:irn-
inu, stakk hann hendinni niður í grautinn
og byrjaði á morgunverði sínum. Varð
bóndinn þá svo frá sér af ótta, að hann
gat, ekki hreyft sig úr sporunum, en þá helti
apinn mjólkinni yflr barnið, og þá rankaði
bóndinn við sér, og sá að hann varð að
gera skyldu sína og verja fjölskyldu sína.
Hann hóf byssuna upp aftur. Hittist þá
svo á, að apinn snéri bakinu að dyrunum.
Miðaði því bóndinn beint á hjarta apans og
hleypti af. A næsta augabragði átti apinn
að vera steindauður, en í stað þess hafði
hann hlaupið upp á borðið og hermdi nú eftir
hijóðinu i lásnum með skeið. Bóndinn
hafði þó miðað rétt. Það hafði aldrei komið
fyrir hanri áður á æfinni, að byssan hefði
ekki hlaupið af, og bóndinn var lafhræddur
og enn sannfærðari en áður um, að apinn
hlyti að vera fjölkunnugur.
„Verður ekki skotinn," tautaði bóndinn
fyrir munni sér, „hengist ekki, drekkist
ekki. Eg hefl nii reynt það fyrsta, nú