Æskan - 30.04.1903, Blaðsíða 6

58
ÆSK AN.
yfir alt, sem áður hafði komið fyrir. Skipið
var nærri búið að ná til hafnar og átti að
hreinsa það alt og fægja, áður það kæmi
heiin, og þar á meðal Yoru málaðir skips-
bátarnii'. Til allrar óhamingju hafði einn
.sjómannanna gleymt farfakrukku sinni á
þilfarinu, er hann gekk ofan til miðdegis-
verðar. Luks hefði alls ekki v#rið api,
.hefði hann látið slíkt tækifæri ónotað, og
það þarf naumast að t.aka það fram, að
hann notaði tækifærið ágætlega. J?að var
auðsóð, að nú ætlaði hann fyrir álvöru að
skemta sér. Fyrst litaði hann páfagaukinn,
sem var á skipinu, hárauðan. far næst
strauk hann málarakústinum yfir þilfarið
•og lyftinguna, sem alt var ný-ferniserað.
Þá byrjaði hann á seglum og siglutrjám,
máiaði yfir nöfriin á bjarghringunum, og
ioks setti hann kórónuna á alt sam;;n með
því að hella því, sem eftir var í farfa-
krukkunni í bezta frakkann, sem skipstjórinn
■átti; hafði hann verið látinn út til þess að
viðra hann i sólskininu.
Eg ætla nú að láta þess ógetið, sem
fram fór á Vulkan næsta stundarfjórðung-
inn eftir þetta. fað leit svo út, sem allir
hefðu nóg að gera á þilfarinu. Tegar skip-
stjórinn kom upp úr lyftingunni, var svo
•hljótt á þilfarinu, að hægt hefði verið að
heyra til títuprjóns, ef fallið hefði. Eg
• ætla hvorki að segja það, sem hanri sagði
né lýsa rödd hans, er hann skipaði allri
. skipshöfninni að fara af þilfarinu. En það
.skal þó sagt til hoiðurs honum, að hann
stóð við orð sín og drap ekki apann.
„Sérðu land?“ kaÚaði hann til stýri-
mannsins.
„Já, herra skjpstjóri!" mælti stýrimaður.
„Pað er land á bakborða."
„Stýrðu þá að landi,“ mælti skipstjór-
inn.
Seint um kvöldið kom skipið að litilli
ey við norðurströnd Skotlands. Bátur var
settur á flot og eftir það sá skipshöfnin á
Yulkan Luks aldrei framar.
3. Kapítuli.
Eyja sú var sögð óbygð á landabrófinu,
þar sem skipstjórinn lét setja Luks í land.
En slíkt var misskilningur, því fyrir tíu
árum hafði fjárbóndi einn sezt að á þessari
litlu en háu klettaey með hyski sínu.
Þið getið getið nærri, hvilíka eftirtekt
það hefir vakið, að sjá reglulegan apa og
hann lifandi á þessari einmanalegu ey um
morguninn.
Fjárbóndinn var úti að gæta kinda sinna,
og kom þá alt í einu auga á einhverja
kynlega skepnu, sem leit út fyrir, að komið
hefði upp úr jörðunni. Hann hafði aldrei
séð apa áður, og því síður kindurnar hans,
og tók því bæði bóndinn og kindurnar til
fótanna eftir mætti. En Luks hljóp auð-
vitað á eftir þeim, því hann var vanur
félagslifinu, og er bóndinn kom hlaupandi
af hræðslu heim til sín, sá hann með ótta
og skelfingu, að Luks var alveg í hælunum
á honum. Bæjardyrnar voru opnar og rauk
bóndinn inn og skelti hurðinni svo hart
aftur á eftir sér, að alt ætlaði um koll að
keyra.
Rótt þegar hann var kominn inn úr dyr-
unum, fanst honum einhver taka aftan í sig.
Yarð hann þá svo skelkaður, að hann fleygði
sór niður á gólfið og æpti af ótta. En
þetta var þó ekki annað en kápulaf hans,
og hafði það orðið fast rnilli hurðarinnar
og dyrastafsins. Samt sem áður var harin