Æskan - 19.06.1903, Síða 3

Æ SKAÍf.
71
látna barniÖ sitt. Eit.t æfintýrið er „Ljót.i
'ufiginn/ *em hér er prentað á eftir; það
er æfisaga Andersens sjálfs, svansins, sem
útlclakinn var í andagaröi, hrjáður og hrak-
inn fram og aftur, áður hann komst í flokk
jafningja sinna. Þegar námi Andersens
var lokið, ferðaðist hann hvað eftir annað
til útlanda og það var fyrst, er aðrar þjóð-
ir höfðu sýnt honum virðingu, að Danir
tóku að veita honunr eftirtekt, og hófu hann
til virðingar.
Og svo fór að lokum, að spádómui'kerl-
ingarinnar rættist, að bærinn Oðinsvé var
skrautlýstur til heiðurs honum og hann
.gerður heiðursborgari bæjarins. Einfaldur
var hann alla æfi, og hafði mrðnl annars
töluvert gaman af að segja frá viðtökum
þeim, er hann fókk hjá ýmsum stórmenn-
um, en barnslega sakleysinu hélt hann ó-
skertu til dauðadags. Hann andaðist í Höfn
4. ágúst 1875, sjötugur að aldri, og var
útför hans gerð með hinni mestu viðhöfn.
Var þar konungur viðstaddur og ætt hans
og margt annað stórmenni, og kistan þakin
fjölda blómkransa, ekki að eins frá Dan-
mörku, heldur og frá Svíþjóð og Noregi og
Þýzkalandi. Sendinefnd hafði komið frá
•Óðinsvé til heiðurs við hinn látna. Meðal
•sendimanna var Engelstoft biskup, er hélt
■eina ræðuna. Lauk hann henni með niður-
lagsorðunum úr einu æfintýri Andersens:
„Vér höfum ekki ennþá fengið augu til að
•sjá inn í þá dýrð, sem guð hefir skapað,
en við fáum þau, og það verður bezta æfin-
týrið, því að þá verðum vér með sjálfir.
Nú er hann með sjálfur. Guðs náð lýsi
fyrir hans augliti: friður só yfir duftihans."
Rit H. C. Andersens hafa verið gefin út
í 30 bindum. Af þeim er ekki þýtt annað
á islenzku en fáein æfintýri og nokkur
kvæði.
Ljóti unginn.
(Eftir H. C. Andersen).
Fagurt var á landsbygðinni; það var há-
sumartími, akrarnir Ijósgulir, hafragrasið
skrúðgrænt, heyið sett í stakka út um hið
rennslélta engi, og þar skálmaði storkurinn,
rauðfættur og hástígur og talaði egypzku,
þvi að þá tungu hafði hann lært af móður
sinni. Hringinn í kring um akur og engi
lá þykkur skógur, og inn í skóginum djúp-
ar tjarnir; já, það var fagurt úti á lands-
bygðinni. í miðju sólskininu lá fornt höfuð-
ból með djúpum skurðum umhverfis, og
uxu þar njólablöðkur milli múranna og
vatnsins, sem voru svo háar, að smábörn
gátu staðið upprétt undir þeim stærstu;
var þar jafn villigjarnt og i þykkvasta skógi.
Þar sat önd i hreiðri sínu; hún var að
unga út, en var nú tekið að leiðast, að
svo lengi stóð á ungunum og svo fáir komu
að heimsækja hana, því hinum öndunum
þótti skemtilegra að synda fram og aftur
eftir skurðunum, en að ganga á land og
setjast undir njólann til að hjala við hana.
Loksins fór að braka í eggjunum, hverju
af öðru: pí, pí, sagði í þeim; allar eggja-
rauðurnar voru orðnar lifandi og stungu
út höfðunum.
„Ráf! ráf!“ sagði öndin og óðar reyndu
ungarnir að ráfa og rölta, og góndu í allar
áttir undir grænblöðunum, og móðirin lof-
aði þeirn að skima eins og þeir viidu, því
græni liturinn er hollur augunum.
„Ósköp er veröldin stór!“ sögðu allir