Æskan - 01.06.1904, Blaðsíða 3

71
hjá sér. Alt í einu bar fílinn þangað sem
velgerðakona hans var vön að sitja. En
varla hafði hann séð barnungann fyr en
œðið rann af honum og kom á hann
mesta kyrð. Hann hóf vinalega upp
barnið, sem titraði af hræðslunni, og setti
það óskaddað niður á þak sölubúðar einn-
ar, sem stóð þar rétt hjá.
Seígjöfin.
(Frmh.)
Rennismiðurinn horfði þegjandi í gaupn-
ir sór um stund, leit síðan eins og hálf
vandræðalega til konu sinnar og sagði:
„Presturinn spyr mig hvað eigi að gera
við litlu stúlkuna, systir mín átti stúlku á
tíunda eða ellefta árinu. Þar sem eg nú er
einasti ætt.ingi hennar, verð eg að sjá um
hana, ef hún á ekki að fara á hreppinn, og
það skal ekki verða, á meðan eg lifi“.
Þau þögðu bæði stundarkorn, það var
eins og hann biði átekta, en þegar konan
sagði ekkert, tók hann aftur til máls:
„Eigum við að taka hana heim til okk-
ar? eða á eg að gefa með henni hjá vanda-
lausum? Annaðhvort verður að vera. Þú
mátt velja“.
„Það verður ódýrara liér heima“.
„Já, það held eg líka“, sagði hann og
glaðnaði yfir honum; það þótti konunni
miður.
„Það verður nú samt annað en gaman“,
mælti hún, „fvrir okkur sem farin erum að
reskjast. Það kemur auðvitað mest á mig.
Onæði og umstang, ef til vill óþekkt og
þakkir litlar — jæja, eg segi nú ekki meira“.
„Segðu þá heldur nei strax, því það
viltu helst“, sagði hann í bistum róm.
„Nei, það er ekki satt; mér finst við
ættum að reyna það. Skrifaðu, að við ætl-
um að reyna það“.
Svo skrifaði Lúnd til prestsins, og kvaðst
ætla að taka munaðarleysingjann að sér. En
frá þeirri stundu var eins og einhver óró-
semi hefði gripið konu hans.
„Nú er næðistíminn á förum'', hugsaði
hún, „já, maður veit ekki, hvað átt hefir fyr
en mist hefir“,
„Hvar ætlarðu að láta hana sofa?“ spurði
maðurinn eitt kvöld.
„ Auðvitað í kompunni" sagði hún; „það
er hvergi hægt annarstaðar".
„Það er saggasamt og kalt í kompunni.
— Hvernig væri hérna á legubekknnm".
„Eg held hann slitni nóg samt. Eg skal
viðra og þurka herbergið og búa upp hlýtt
rúm handa henni".
„Jæja, þú verður sjálf að bera ábyrgð á
því“, sagði hann og gekk snögt út.
Það verða heldur sældardagar hér eftir,
hugsaði konan, áður var þó frið að fá.
Jútla stúlkan átti að koma með dagvagn-
inum, sem ók fram hjá dyrum rennarans.
Það var kafald og dimmt og nístandi
kuldi daginn, sem von varáhenni. Lúnd
hafði dregið gluggatjaldið til hliðar, svo
Ijósið skein út á götuna; hann leit hvað
eftir annað út og hlustaði. Konan var
róleg að sjá, en þó var eins og óstyrkur
væri í höndum hennar venju fremur.
Loksins heyrist til vagnsins og það var
nurnið staðar við dyrnar. ((Frh.)