Æskan - 01.06.1904, Blaðsíða 1

VII.
Eignarrétt liefir:
St.-Stúka íslands (I. O.G.T.j
Rvík. Jún í 1904.
Bitstjóri:
séra Friðrik Friðriksson.
18.-19. tbl.
fJumarkYÖld.
(Eftir 15 ára dreng).
Pagurt er kvöldið, er svellur við sand
Síkvik og leikandi alda,
Dreymandi blundar hið broshýra land,
Bárurnar sólgelslum falda.
Regnboga sé eg í suðrinu nú
Sjöfaldan litanna skrúða.
Fiíð er hin goðbyggða ginnhelga brú
Giitrandi’ í Ijósdaggar úða.
Örsmáa ijósrák af aliri guðs dýrð
Eg sé í geislunum björtu,
Dulrun guðs alveldis aldrei mun skýrð,
Þótt óski þess mannanna hjörtu.
S. V.
IJlanka cg Jósalinda.
(Niðurl.) Pálæti konungsins fór dagvaxandi
°S féll drotningu það svo nærri, að sjá mátti
á henni og fór heilsu hennar hnignandi.
Hún réð því af að beiðast orlofs af kon-
ungi til að dveija um nokkurn tíma á
landsbygðinni. Konungurinn veitti það
fúslega, því honum var fyrir löngu orðinn
hugur á að skilja við hana. Blanka hugs-
aði ekki um annað en að heimsækja systur
sína og iagði því undireins af stað; hitti
hún svo á, þegar hún kom að garði systur
sinnar, að mesta gleði var á feiðum fyrir
utan hliðið, því að stór hópur af lands-
bygðarfólki var þar í dansleik. Þegar
Rósalinda heyrði að systir sín væri að
koma, hijóp hún til móts við hana, faðm-
aði hana að sér með kossi og leiddi hana
grátfegin inn í hús sítt. En hin ógæfu-
sama drotning komst svo við af elsku
systur sinnar að hún grét hástöfum. Nú
þótti lienni sem Rósalinda væri hin rnesta
lánskona. Bóndi hennar var guðhræddur
maður og starfsamur og gerði alt sem í
hans valdi stóð til þess að lífið yrði Rósa-
lindu sem þægiiegast. Búið veitti þeim
alt, sem þau þurftu, korn, mjólk, smjör,