Æskan - 01.06.1904, Blaðsíða 7

78
sér niður í lágina, og úr því skygðu fyrir
grenitrén dimmleitu, svo að hún sá ekki
framar til foreldrahúsanna eða hitt lands-
plássið.
En nú gekk yflr hana. Hún var komin
í yndislegasta blómgarð. Þar ijómuðu túlí-
panar, rósir og liljur með fegurstu litum;
biá og gullrauð fiðrildi rugguðu sér á blómstr-
unum. Fjöllitir fugiar sátu þar í skinandi
vírbúrum, sem héngu á limgörðum og grind-
um, og sungu þeir unaðsfagurt. Bjarteyg
börn með fagurgult lokkahár, á stuttum,
hvítum kjólum, hoppuðu þar til og frá;
sum voru að leika sér við smálömb, sum
voru að gefa fuglunum, eða tína blóm og gefa
hvert öðru, sum voru að eta kirsiber, vín-
ber og rauðlitar apríkósur, Ekki sást þar
neinn kofi, heldur stóð þar miðsvæðis liús
eitt mikið og fagurt með eirhurð, pvýtt
með drifverki og stóð af því mikill ljómi.
María varð agndofa af undrun og vissi ekki
upp né niður, en með því að hún var
engin hugleysingi, þá gekk hún óðara að
barninu, sem næst var, rétti því hendina
og bauð því góðan daginn. „Þarna ertu
þá loksins komin að sækja okkur heim“.
sagði barnið yndisfagra, „eg hef svo oft
séð þig hlaupa og hoppa þarna, fyrir hand-
an, en þú hefir verið hrædd við hundinn
okkar litla.“ „Svo þið eruð þá ekki Sígaun-
ar og fantar," mælti María eins og hann
Andres er alt af að segja. En hann er
bjáni og fleiprar svo margt.“ — „Yertu
nú hjá okkur,“ mælti sú litla, kynjabarnið
fríða, „þú munt fljótt kunna við þig hérna. “
— „Já, en við Andres erum aðreynaokk-
úr á hlaupum hvort fljótara er.“ — „Þú munt
verða nógu fljótt komin til hans aftur;
„hana, taktu við og ettu.“ — María tók
við og át og þótti svo sætir ávextirnir,
sem aldrei hefði hún bragðað jafnsæta, og
nú var alt í gleymsku horfið, Andres, kapp-
hlaupið og varnaðarorð foreldranna.
í þessu kom til þeirra kona mikil vexti
í ijómandi klæðum og spurði, hvaðan þetta
ókunna barn væri. „Eagra frú!“ mælti
María einarðlega, „eg hef einhvernveginn
álpast hingað, og nú vilja börnin að eg
sé hér kyr. — „Þú veizt það, Serína!“
mælti konan, „að það má hún ekki, nema
stuttan tíma. Þú hefðir líka átt fyrst
að spyrja mig ieyfis." — „Eg hélt,“ svar-
aði sú litla, „að það væri óhætt, úr því hún
var komin yfir brúna, enda höfum við
oft séð hana hlaupa á mörkinni og þór
hefir sjálfri verið yndi að því, hvað hún
er glöð og kát; það er ekki hætt við að
hún verði ekki að íara frá okkur nógu
snemma."
„Nei, eg vil vera hér kyr,“ segir María,
„því hér er svo fallegt, — bestu barnagull og
þar að auki jarðarber og kirsiber; það er
ekki eins inndæit þarna fyrir utan.“
Gullklædda konan gekk burt brosandi
og mörg af stúlkubörnunum hoppuðu nú
hlæjandi kringum Maríu, smástriddu henni
og komu henni til að dansa; sum þeirra
færðu henni lömbin sín eða fáránleg barna-
gull, sum lóku á hljóðfæri eða sungu und-
ir. En elskust var María að þeirri leik-
systurinni, sem fyrst hafði gefið sig að
henni, því hún var vingjarnlegust og yndis-
legust þeirra alira. Maria litla sagði hvað
eftir annað: „Eg ætla að vera hjá ykkur
altaf og þið skuluð vera systur mínar.“
Og þá hlóu öli börnin og föðmuðu hanai