Æskan - 15.08.1904, Síða 5

97
arinnar; einkum átti hún bágt meö að
stilia sig við Andres, sem virtist hafa sér-
lega ánægju af að níða þá, en jafnan byrgði
hún það, sem hún ætlaði að segja, í sínu
eigin brjósti. Leið nú svona eitt árið, og
á því næsta ól hún dóttir, sem hún lét
heita Áifríði, í minningar skyni við álfana.
Ungu hjónin voru hjá þeim Marteini og
Birgittu í sama liúsinu, því húsrúmið var
nægilegt handa þeim öllum. Þau voru
eldri hjónunum hjálpleg í búskapnum. Álf-
ríður litia var snemma efnileg, komst
óvenju fljótt upp á að ganga og var al-
talandi áður en hún var eins árs. Að nokkrum
árum iiðnum var hiín orðín svo frábær að
skýrleik og fríðleik, að allir horfðu á hana
með undrun, og ekki gat móðir hennar
rekið sig úr vitni um, að henni svipaði
talsvert til yndislegu barnanna í greni-
hvamminum. Álfríði var ekki mikið um
það gefið, að vera með öðrum börnum, og
vildi ekki taka neinn þátt í leikjum þeirra
og órum, en langhelzt vera ein fyrir sig.
Oft og tíðum settist hún út í garðshorn
og var þar annaðhvort við lestur eða
keptist við að sauma; oft sáu menn hana
lika sitja íhugunarfulla, eða hún tifaði
fram og aftur í trjágöngunum og var að
tala við sjálfa sig. Foreldrarnir leyfðu
henni að fara sínu fram, því heilbrigði
hennar og framfarir voru í bezta lagi; það
eina, sem stundum gerði þau áhyggjufull,
voru hin skrítilegu og skörpu svör hennar
°S athugasemdir. „Svona vitur börn veiða
ekki gömul", sagði Birgitta, amma hennar,
stundum. „þau eru of góð fyrir þennan
heim; þnrta barn er líka óeðlilega frítt og
mun ekki fosta yndi hér á jörðu“.
Það var eitt af frábrigðum Álfríðar litlu,
að hún vildi mjög ógjarnan láta þjóna sér,
heldur vildi gera alt sjálf. Hún var fyrst
allra á fótum í húsinu, þvoði sér sjálf og
klæddi sig sjálf; eins að sínu leyti varhún
hirðusöm á kvöldin, gætti þess vandlega að
brjóta sjálf saman föt sín og lín og að
láta erigan, jafnvel ekki móðurina, hafa
hönd á dóti sínu. Móðirin umbar þetta
sérlyndi dóttur sinnar, því henni datt ekki
í hug, að neitt byggi undir. En einusinni
var það á hátíðisdegi nokkrum, er hún ætl-
aði upp í höliina að heimsækja greifafólkið,
að hún varð með valdi að hafa fataskifti
á Alfríði, en hún streittist á móti með
hljóðum og gráti. Þá sá móðirin að gull-
stykki eitt, fáránlegt í lögun, hékk við
brjóst hennar í bandi, og kannaðist hún
þegar við, að það var þeim samkynja, sem
hún hafði séð svo ótalmörg af i neðan-
jarðar-heimkynni álfanna. Álfríður litla
varð hrædd og játaði, að hún hefði fundið
það í garðinum og af því að henni hefði
fallið það svo vel i geð, þá hefði hún geymt
það vandlega; hún bað svo heitt eg inni-
lega, að hún mætti halda því, að Maria lét
það á hana aftur og fór síðan með hana
til greifahallarinnar þegjandi og þungt hugs-
andi.
Öðrumegin við íbúðarhús Marteins stóðu
útihús nokkur, sem höfð voru til að geyma
í jarðarávöxt og akuryrkju-áhöld, en bak
við þau var gras-petti með gömlum lauf-
skála, en þangað komu nú engir, af því
það var orðið of langt frá garðinum, eftir
nýju húsgerðina. í þessum einverustað
kunni Álfríður bezt við sig og kom engum
til hugar að ónáða hana þar; var það oft