Æskan - 01.03.1905, Blaðsíða 3

4B
að hann var sterkur sem ljón, en hvers-
dagslega var hann ljúfur og liægur sem
lamh. Mestrar gleði fjekk það honum
er hann gat gjört hörnunum eitthvað
til ánægju, því lengi framan af höfðu
þau verið hálfhrædd við liann. Þó var
það einkum Fedór Iitli, sem var auga-
steinninn hans. Hann var alveg frá sér
numinn af fögnuði, þegar Fedór litli var
að blása á svolitla hljóðpípu, sem Ne-
pomuk hafði sjálfur smíðað lianda hon-
um. Eða þegar liann var að hjálpa litla
drengnum á bak og lofa honum að ríða,
því þá spjallaði Fedór litli við hann
um alla heima og geima. Nepomulc
mundi eigi lcngi hal'a liugsað sig um
að leggja lííið í sölurnar fyrir litla vin-
inn sinn, ef á liefði þurft að halda.
Þannig liðu nú árin, livert á fætur
öðru. Volskvi kaupmaður fór ferðir
sínar sem fyr og kom jafnan farsællega
heim aftur. Þegar nýji þjónninn Arar
orðinn fullreyndur að trygð og liollustu
hafði kaupmaður liann jafnan til fylgd-
ar, og frú María var næstum óliult um
mann sinn þá, er Nepomuk var með
lionum, því hæði vissi liún hve ramm-
ur hann var að aíli, og eins liitt, að fyr
mundi hann sjálfur dauður liggja, en
húsbónda hans væri nokkurt mein gjört,
svo oft og ljóslega liöfðu þau nú reynt
trygð hans og fylgi.
Þau voru nú orðin því svo vön að
ganga örugg og óhult lil hvílu og vakna
aþtur glöð og ánægð og gjörðu sér því
als engar áhyggjur um það, er ókomni
tíminn kynni að geyma í skauti sínu.
Þá var það eina nótt að þau vöknuðu
mjög snögglega við að hrópað var:
»EIdur, eldur!« Það var vörugeymslu-
hús rétt A'ið liliðina á lnisi þeirra, sem
kviknað liafði í og fyr en varði hafði
eldurinn læst sig í liús kaupmanns.
Drengirnir bjuggu á efsta lofti ásamt
kennara sínum. Þeir lilupu til dyranna,
en þar varð livergi komist fyrir eldi og
reyk; svo skunduðu þeir út að glugg-
anuin, en þar var eigi betra útgöngu,
því eldurinn liafði þegar læst sig um
alla glugga og livæsandi eldtungur gægð-
ust inn liér og hvar. Fyrst ætlaði ívan
að reyna að stökkva niður, en hvarf
þó skjótt frá því aftur, því liann sá, að
það mundi verða bráður bani. Um þær
mundir voru slökkvi- og björgunaráhöld
mjög ófullkomin og fyr en menn gætu
náð í stiga og fest þá saman mundi alt
á efsta lopti verða brunnið til kaldra
kola. í dauðans ofboði ætlaði frú
María að kasta sér inn í bálið og kaup-
maður ætlaði að ráðast til uppgöngu,
en hné þegar niðar meðvitundarlaus og
nær dauða en líli. En þá bar Nepom-
uk þar að. I einni svipan hafði liann
gjört sjer Ijóst livernig ástatt var og með
dæmalausum hraða safriaði hann sam-
an öllum reipum og böndum, sem til
voru og batt þau saman. [Mcð undur-
samlegum fimleik klifraði hann svo líkt
og villiköttur upp eftir húsinu og liélt
sér í bitana og alt það, er liönd mátti
á festa, unz hann komst upp að glugg-
anum. Hann festi reipinu i skyndi um
gluggaumgjörðina, tók Fedor litla í i’ang
sér og rendi sér hiklaust niður með
hann, Áður en kennarinn og ívan