Æskan - 01.03.1905, Blaðsíða 6

46
Ekki á því aft vera drykkjumenn, heldur
með því nð taka sér eitt staup eða svo.
Ekki einn einasti af þeim ætlaði sér að
verða drykkjumaður. Engan þeirra grun-
aði, þegar hann bar fyrsta glasið að vörum
sér, að hann myndi verða ræfill.
Ungur maður einn utanlands sat á bak
við fangelsismúrana. Hann átti ekki eftir
að lifa nema 5 tíma, því hann var dæmd-
ur til lífláts fyrir morð. Þá skrifaði hann
játningu sína til æskuvinar síns. Meðal
annars stóðu þessi orð í bréfinu:
„— Að eg hafi drýgt glæpinn í ölæði,
þarf eg víst ekki að skrifa þér. En það
getur þó ekki réttlætt mig í augum guðs
eða manna. Eg hef nú lagt málefni mitt
í hendur hins almáttuga guðs og dey ió-
legur. En eg vildi feginn enn þá meðan
eg hefi tíma til rara þig viðþeim freistara
sem „Áfengi“ heitir. Bétti maður lionum
svo milcið sem fremsta Iwggulvin af litla
fngrinum, grípur liann hrátt heljartökum
um alla hendina. Eg vil alls ekki ása.ka
þig um neitt, kæri vinur, heldur að eins
senda þér mína síðustu aðvörun—“.
Ungi maðurinn, sem hét Adolf var háls-
höggvinn 13. Júní 1896.
Nú munuð þið víst segja, kæru ungu
vinir, að ekki fari svona hraparlega fyrir
öilum sem drekka eitt glas af víni, eli eða
brennivíni. Við þekkjum svo marga, sem
drekka ofurlítið og eru þó vel virtir, dug-
legir og iðnir menn. Jú, það er satt, en
eg vildi spyrja ykkur: „Skyldu þessir
sömu verða minna virtir, óduglegri, og ó-
iðnari, ef þeir hefðu alveg haldið sér frá
nautn áfengra drykkja?" Fáir á vorum
dögum þora að fullyrða að svo hefði orðið.
Látum okkur segja, að áfengi notað i
ströngustu hófsemi sé skaðlaust, — fræg-
ustu vísindamenn neita því nú reyndar —
en setjum nú að svo væri, hversu margir
eru það, sem neyta þess með ströngustu
hófsemi? Eru það ekki ákaflega margir,
sem fara fram yfir það mark, og gera sér
og ástvinum sínum óbætanlegt tjón? Og
hver ábyrgist þér, Jcœri ungi vinur, að Jni
eklii komist lengra en höfsemin hýður.
Það er ætíð hættulegt að hafa nokkurn
hlut saman við áfengi að sælda, hversu lítið
sem það er.
VI.
Margir unglingar yfiigefa hinn góða veg
strax eftir ferminguna, og vona, að gæfan
vaxi á slóðum vínnautnarinnar. Þeir gleyma
áminningum foreldra sinna, gleyma guðs
vilja og sækjast eftir gleði í solli félaga
sinna og á vertshúsinu. Þar koma þeir
oftar heldur en í kirkju. — Ef að þessu er
fundið við þá, segja þeir: „Má maður þá
engrar ánægju njóta?"
En er þá enga ánægju, enga gleði eða
skemtun að hafa, nema með því að neyta
áfengis með henni? Getur maður livergi
verið glaður nema í solli, glaumi og glasa-
klið ? Jú, sannariega eru til betri nautnir,
fegurri skemtanir fyrir hugsandi menn.
Er ekki gleðin yfir blessaðri náttúrufegurð-
inni, gleðin í umgengninni við ástvini vora,
óendanlega miklu betri og meiri, en hið
glaumsama drykkjulíf, er spillir líkama og
sál?
Já, en æskulýðurinn hefir líka sinn rétt!
Æskulýðurinn verður þó að hafa leyfi til
að vera kátur og fjörugur! Þannig segja
þeir, sem vilja tæla ykkur og táldraga. —