Æskan - 01.04.1905, Blaðsíða 2

50
með æfintýrakverið á linjánum og lesa
um »Andarungann ]jóta«. Æfintýri
Andei'sens liafa menn nú senn í sjötíu
ár iesið og dáðzt að víða um lönd og
væri safnað saman öllum útgáfum og
þýðingum þeirra, þá mundi það vera
Iieilt bókasafn. Og svo fjærri fer því, að
yinsældar straumur æfintýranna sýni á
súr nokkurn þurð, að hann fer miklu
fremur vaxandi og hreikkandi og leggur
undir fléiri lönd og þjóðir. Þau eru
síung sjálf og geta ekki fyrnzt; hver
úppvaxandi hai'nakynslóðin tekur við
þeim af annari, og það ekki í einu
landi lieldur hinum ýmsu löndum, og
þó þau séu ykkur hörnunum kærust,
þá eru þau líka lcær hinum fullorðíui.
og það munuð þið sanna þegar árin
íjölga, að fátt eigið þið í innra manni
ykkar jafnlireint, fagurt og elskulegt eins
og áhrifin, sem festust í hugum ykkar
og hjörtum af lestri æfintýranna.
'Þó vér höfum ekki minzt dagsins, 2.
apríls, með hálíðaliöldum, þá verum
samt samtaka í því, að blcssa minning
hins ódauðlega æfintýraliöfundar og óska
þess, að þeir verði æ fleiri og fleiri liér
á landi, sem liana blessa.
’ Eldurinn var nú slokknaður, án þess
að krefjast frekari fórnar en húss kaup-
manns. Öllu, sem fjemætl var, gulli,
gimsleinum og peningum höfðu menn
getað Iijargað, og þóll skaðinn fyrir það
væri mikill, var kaupmaður þó alls eigi
liryggur í huga, því ástvinir lians höfðu
allir komist heilir á hóíi út úr eldinum,
og þeir voru þó dýrmætasti auðurinn
lians. En hvar var nú tryggi þjónninn,
liann Nepomuk? Nú lá hann, særður
ólæknandi sárum, í lierbergi einu þar í
næsla húsi. En nú var hanu ekki
lengur skoðaður sem þjónn, heldur sem
kær vinur allra þeirra, er nú stóðu mcð
társtokknum augum við rúmið háiis óg
gjörðu alt, sem unt var, lil þess að lina
þjáningar lians.
Maschinka völcvaði við og við þurru,
eldheilu varirnar lians, og móðir hennar
lagði A ola dúka við hrunasárin, en Ivan
og Fedór flýttu sjer að sækja læknirinn.
Læknirinn sá þegar að héi' var engin
lífsvon, og sjúklingurinn l>að nú um að
mega vera einn með prestinum og heinia-
fótkinu. Fedór litli lá á hnjánum við
rúmið lians, og vafði lillu liöndunum
um liönd hans.
Eg lief nú ekki langan tíma til að
gera játningu mína«, mælti liinn veiki
og reyndi að yfirvinna kvalirnar. »Iig
er ræninginn Milcael Peruf«. »Allir
hörfuðu á hak aftur, er þcir heyrðu
þessi orð, nema Fedór litli. Hann liélt
um höndina á lífgjafa sínum, eftir sem
áður, og horfði ástríkum augum á and-
lit hins deyjandá og áúgurbliðu augun
hans, sem nú ljómuðu svo skært. »Eg
get ekki skýrt frá, hvernig eg leiddist út
á veg lastanna, né heldur hve mörg rán
og morð hvíla á samvizku minni. En