Æskan - 01.04.1905, Blaðsíða 6

54
skildust þeir að, en sumir fylgdust áfram,
bræður, vinir eða nábúar.
Einn af yngstu drengjunum gekk eirin
sér. Hann átti heima fyrir utan bæinn,
og ætlaði sér að komast beina leið yfir
ísinn á tjörninni. Skautarnir voru
bundnir á skólatöskuna.
Páll var friskur og fjörugur piltur,
beinvaxinn eins og kerti, ljóshærður og
hrokkinliærður; stundum var hárið
nokkuð úíið, þegar liann lcom lieim úr
skólanum. Augun voru fjörleg og dimm-
blá að lit, og gleði og traust skein út
úr þeim. Kinnarnar vóru rjóðar og á-
valar, og liann gat sungið svo að urn
munaði, og á skólanum var eldci hægt
að komast af án lians, ef talca þurfti
»liúrra«-hró[) eða reka upp gleðióp.
Meðan Páll var að spenna á sig
skautana, varð lionum lilið yfir vatnið
á fallega liúsið, þar sem liann átti lieima,
og liann liröklc við af gleði, er lionum
datt í liug sleðaferðin, sem liann átti
von á seinni liluta dagsins, — og svo
bjúgurnar inndælu, sælgætið lians til
miðdegismatar. Hann slcrcfaði niður að
vatninu, svo í hálfhring út á vatnið, og
svo beint áfram. I litla þykka yfirfrakk-
anum sínum, sem fór horium svo vel,
með loðnu vetlingana, loðhúfuna og
loðnu hálfstígvélin, var lionum svo
notalegt, eins og sumardagur væri.
Á stígnum, sem lá meðfram vatninu,
gekk annar drengur, grannvaxinn, fölur
og kuldaskjálfandi lítill angi, klæddur í
gamla hálfslitna treyju, sem bæði var
of stutt og of þröng. Tréskórnir voru
gatslitnir og grófu sokkarnir voru líka
götugir. Gamla húfan, sem á sínum
yngri árum liafði prýtt liöfuðið á ein-
hverjum fermingardrengnum, náði nú
niður fyrir eyrun á litla Jens, og ógreidda
jarpa liárið lians stóð niður undan og
flaxaðist í golunni. Hann bar mjólkur-
fötu og hljóp við fót, en nam staðar,
þegar hann sá Pál. Jens þekti vel
»kapteinssoninn«, og þótt þeir aldrei
lietðu talað saman, fanst Jens afarmikið
varið í Pál og dáðist að honum. Þannig
stóð liann þarna með opinauguog munn,
og starði á Pál, sem nálægðist óðum.
»Þú þarna, karl minn!« sagði Páll,
þreil' i Jeris og sveiílaði honum í liring
um leið og hann rendi sér framhjá, og
gaf lionum svo duglegan snjóholta í
ofanálag.
Jens litli misti jatnvægið, og þarna
lá mjólkurfatan næstum því á liliðinni.
Mjólkin streymdi út. Ilvað átti hann
nú að gera? Jens lagðist niður og fór
að reyna að súpa mjólkina upp í sig
úr snjónum; síðan tók hann aftur föt-
una í lopnu liöndina, og lagði al' stað
í þungu skapi. Það þyngsta var eftir.
Páll sá þetta alt saman, en hann var
ekki ánægður með sjáll'an sig, en nú
gelti »Tryggur« gamli heima, og þarna
slóð mamnia hans í glugganum og var
að bíða eftir honum; hann flýtti sér og
fátæki drengurinn gleymdist.
Það varaði nokkra stund áður en
faðirinn kom heim. Hann var alvar-
legur, næstum áhyggjufullur á svipinn,
og var óvanalega þegjandi við borðið.
»Það gengur þó ekkert að þér góði
minn?« spurði frúin lágt.