Æskan - 01.03.1907, Blaðsíða 5

Æ S K A N.
53
fór eg til klæðsala þar og spurði nm
böggul sem eg átti.
Böggullinn var tilbúinn.
»Vill herrann ekki sjá, þennanljóm-
andi fagra kvenkjól, sem í honum er«,
var spurt. Askjan var opnuð, og eins
og létt ský af þunnu léttu efni, lá út-
breitt fyrir augum mér. Eg get nátt-
úrlega ómögulega lýst þvi, það var
eitthvað hvílt, smágert og gagnsætt, og
í gegnum þetta skein eitthvað með
rósrauðum blæ. Eg lét alveg' eins og
eg befði gott vit á þessu, og bóf það
upp til skýjanna; það var einungis
einn galli á þessu: »ætla að bann vcrði
ekki of síður handa lítilli telpu?« spurði
eg, því þá datt mér í hug bin litla
vera, sem átti að hafa hann, sem nú
var í hinum stutta, slitna og karbætta
kjól, sem rétt náði ofan á mjóalegg.
»Á engan hátt, herra«, sagði stúlk-
an. sem eg átli tal við: »I3ér sögðuð
að hin unga stúlka, sem ætli að fá
liann væri 18 ára gömul, og eftir því
höfum við náttúrlega farið«.
Það var liðið að kveldi, er eg kom
heim. Tveir kúffyltir vagnar, óku ein-
mitt út um hliðið, þegar eg kom að
því.
Fáum augnablikum eftir, var eg
kominn í barnaherbergið, með bög'g-
ulinn undir hendinni, sem eg bafði
sótt til borgarinnar. Þar sat blessuð
litla telpan í hnipri í amalúða sínum,
eins og segir í gömlu ævintýrunum,
með kafrjóðar kinnar, og horfði á leyf-
arnar af hátíðaskartinu, svo sem alla
vega lila bandspoVla og kniplingaræm-
ur, blómin og viðarullina hrokna, sem
lágu á víð og dreif í kring um hana.
Þennan dag hafði bún baft mikið að
gera, þau not sem unl var að bafa af
henni, höíðu verið tekin til greina,
siðan var ekkert skeytt um hana.
Gleðiblær kom á andlit hennar, er
hún sá mig: »Eg bélt þér hefðuð far-
ið með hinum«, sagði bún.
»Nei«, sagði eg; »eg fer ekki fyr en
þér komið, og býð eftir yður«.
»Eftir mér«, át hún eftir, hálf hug-
laus. »Þér vitið að eg get ekki gengið.
Svo liefi eg heldur engan búning, þó
eg gæti gengið«.
»Einhver góðkunningi hefir sent yð-
ur föt«, sagði eg, »en svo ætlaegsjálf-
ur að útvega yður hækjur«. Núfóreg
að tala við lóslruna, og sagði: »Viljið
þér ekki gera svo vel, og taka upp úr
þessum kassa, og búa fröken Teresu,
svo íljótt sem unt er, því vagninn bið-
ur við dyrnar, eftir okkur«.
Teresa varð sem eldur logandí, svo
roðnaði hún, og eg held hún hafi ver-
ið komin á fremsta blunn með að fara
að gráta, svo fölnaði hún upp og' var
hrædd að sjá. Barnfóstran, sem eg
hafði laumað að dálaglegum skilding,
fékk nærri þvi yfirlið, er hún sá hinn
fagra kvenbúning.
»Komið þér, Teresa, og farið að búa
yður«, sagði eg: »og flýtið yður«. Ter-
esa nötraði af kvíða og gleði, en lét
þó tilleiðast, að fara að búa sig'.
Skömmu síðar kom eg aftur úr
rannsóknarferð minni meðhinar undra-