Æskan - 01.05.1908, Blaðsíða 3

Æ S K A N
35
mjer til — feginn að hressa sig á kon-
jakinu«.
Þessi samræða álli sjer stað um borð
á slóra, enska ílutningaskipinu Cunr-
herland«. Það var í Rauðahafinu, á
norðurleið, í miðjum maí 1893. Það
var að koma frá Indlandi og var fermt
hrísgrjónum, hómull, kafl'i o. 11., og var
ferðinni lieitið lil Lundúna. Það var
steikjandi híti á skipinu, bæði á þil-
farinu og niðri. Þráðbeinir sólargeisl-
arnir slöfuðu niður frá skatheiðum himn-
inum og hituðu svo loftið, að það var
likasl hræðsluofni lilsýndar. Þar við
bæltist, að dúnalogn var á. Slæmt var
að vera uppi á þiljum, en lielmingi
verra var þó að vera niðri í vélarrúm-
inu. Svitinn rann i hogum niður eftir
andlitinu brúnleitu á kyndurunum, þar
sem þeir slóðu við vélina átómriskyrt-
unni og þunnum bómullarbuxum.
Þeir féllu í ylirlið á góllið öðru hvoru
og voru svo bornir upp á þilfarið og
helt ofan í þá dálitlu af konjaki og
skvett yfir þá vatni.
Cumberland var nú búið að vera
meira en 5 daga á ferðinni í Rauða-
hafinu og enn var tveggja daga leið út
i Miðjarðarhaf, svo að hægl væri að
fá hollara og svalara loftslag.
Svíinn, 18 ára gantall sænskur dreng-
ur, var einn af kyndurunuin á Cum-
berland, þessi, sem skipstjóri og stýri-
maður voru að tala um. Hann hal’ði
gengið á unglingaskóla heima á ætt-
jörðu sinni, en sakir augnveiki varð
hann að hætta við námið, og af því hann
var gefinn fyrir sjómensku, þá tók liann
það fyrir. Fyrst varð hann kyndari á
sænsku skipi en nú var hann, eins og
þegar er sagt, kyndari á Cumberland,
einu enska kaupskipinu. Hann var nú
þegar búinn að fara viða og allir töldu
liann duglegan sjómann og öllum þótti
undur vænt um hann á skipinu, sakir
lipurðar lians og skyldurækni, bæði
skipsstjóra og skipsliöfninni, nenra Dan-
íel Higgins, yfirstýrimanninum. Hann
var ofslopasamur og harður í lund og
af einhverjum orsökum liafði hann
fengið hinn mesta heiflarhug á þessurn
unga Svía.
Þessi dagur leið að kveldi; þá kornu
tveir al' skipverjum upp á þiljur og
báru Edvard á milli sín; liann hafði
fallið í öngvit niðri í vjelarrúminu. Var
þá einni fötu af vatni skvett yfir hann
og raknaði hann þá smátt og smátt við
úr öngvitinu.
Stýrimaður leil á hann og var sýni-
lega ánægður með sjálfum sjer og hlakk-
andi yfir öllu, því ekki vantaði illgirn-
ina.
»Jæja«, mælti hann háðslega, »þú
félst þá að lokum í valinn líka. Þarna
geturðu nú séð, hvað bindindið er ó-
yggjandi.
»Það þarf nú meira en mannlegan
kraft til að þola þetta«, niælti Edvard,
veiklulega, en fái eg stundarhvíld, þá
hressist eg og get lialdið áfram«.
»Sko«, sagði stýrimaður, og rétti
flösku að honum, sem hann liélt á,
»súptu þjer vænan sopa úr henni, þá
hressist þú svo, að þú getur undir eins
tekið til aftur«.