Æskan - 01.05.1908, Blaðsíða 7

Æ S K A N
39
og eyðilagður; margt hafði hann séð og
numið í fjarlægu löndunum, en liann
hafði líka gleymt og glatað miklu. Það
voru erfiðir sorgardagar, sem runnu nú
upp. Hún talaði alvarlega við hann,
og með þeim kærleika, sem móður er
svo eiginlegur, en það var árangurslaust;
hann hafði ekki annað en þverúð og
illyrði í frammi. Svo var það einu
sinui, er hún hafði alvarlega sýnt hon-
um fram á, hvað hegðun lians væri ó-
stjórnleg, að hann fór á burt og hét
því, að hann skyldi aldrei framar
koma heim. Nú liðu mörg ár, móðir
hans varð að liía einsömul við sorgir
og kvíða; dag og nótt bar hún kvíð-
boga fyrir honum, líðan hans og vel-
ferð, liins eina liér í heimi, er henni
var kæi’. Hár hennar gránaði af sorg
og söknuði, sem áður var lirafnsvart,
og andvökunælurnar, með bæn og trega
mörkuðu djúpar hrukkur í þreytulega
andlilið hennar.
Á þessum árum fór Hai’aldur víða;
hann var sífelt á sjónum, en það fé
sem lionum græddist með þessu móti,
fór alt til þess að drekkja lieimlöngun-
inni og endurminningunum. Hann hitli
sjómenn af öllum þjóðuin, en hann var-
aðist sem heitan eldinn að koma á þau
skip, þar senr liann gat vænst Norð-
manna. Eitt sinn er liann var staddur
í Lundúnum, réðist liann á harkskipið
Wilkie Collins. Tveir af hásetunum
höfðu farið og þurfti því að fá tvo
menn í skarðið.
»Eru nokkrir Norðmenn á skipinuw,
spurði Haraldur skipstjórann.
»Nei«.
»Jæja, þá ræðst eg á skip yðar«. Síð-
an var samið um kaupið og Haraldur
var ráðinn.
Þegar liann kom út á skipið daginn
eftir, brá honum við, er liann var á-
varpaður og lioðinn velkominn á norsku
og það meira að segja á mállýzku þeirri,
sem löluð var á æskustöðvum lians.
»Hæ, Haraldur, ert þú kominn hingað?
Vertu velkominn!« mælti einn af há-
setunum við liann, sem var að enda
við að ganga frá vaðnum á bátnuni,
sem Haraldur kom á.
»Skipstjórinn sagði mér, að enginn
Norðmaður væri á skipinu«, mælti Har-
aldur.
»Það var satt, en nú eru þeir tveir,
því eg réðist á eftir þér?«
»Einmitt það !«
Stýrimaðurinn kallaði nú á Harald,
svo samræðan varð ekki lengri. (Frh.)
Happa- og óhappadagar.
14. dagur mánaðarins var uppáhalds-
dagur Napoleons mikla, enda liafði
hann þá daga orðið fyrir stórhöppum
livað eftir annað. 14. októher 1805 vann
liann sigurinn við Úlm og innibyrgði
Mack hershöfðingja i borgarkastalan-
um. 14. október árið eltir vann hann
sigur á rikisher Prússa, sem furstinn af
Hóhenlóke-Ingelsingen stj'rði í orustunni
við Jena. 14. júní 1800 sigraðist hann
á Melasi hershöfðingja Austurrikismanna
í orustunni við Marengó. Og 14. júní
1807 sigraði liann í oruslunni við Fríð-