Æskan - 01.06.1908, Blaðsíða 2

42
Æ S K A N
sér ekki stað. Þessar þjóðir eiga enga
fasta bústaði, eins og t. d. vér, heldur
búa þeir í tjöldum, og ferðast liver
flokkur með tjöld sin og hjarðir, og sest
svo að tíma og tíma, þar sem hann
finnur golt haglendi. | — Ekki eru og
lieldur bændur í föstum bústöðum ör-
uggir fyrir árásum ljónsins; og ræðst
það ofl og einatt inn í gripahús þeirra
og fjárgirðingar á nóttunni og rænir þar
dýrum, sem það svo ber burt í kjaftin-
um að greni sínu.
Sé það ekki svangt, ræðst það mjög
sjaldan á önnur dýr, þó á vegi þess
verði, og segja svo fróðir menn, að tak-
andi sé mark á því, að ef það slær ekki
um sig með rófunni, þá sé óhætt að
ganga hiklaust fram hjá því, enda mun
það og fullreynt, að það er mun hrædd-
ara við manninn en flest önnur dýr. —
Þegar veiðihugur er i ljóninu, öskrar
það voðalega, og er rödd þess stórfeld-
ari og ægilegri cn rödd nokkurs annars
dýrs í heimi; og er ekkert dýr til, sem
ekki lætur sér hregða er hún heyrist.
Ljón eru einkum á ferð á nóttunni.
Náttúrufræðingurinn Brehm lýsir svo
árás ljóns á arahiskan hjarðmanna-hól-
stað.
»Sólin er gengin undir og hjarðmenn-
irnir hafa hælt hjörðina í »serileunni«,
þ. e. girðingu, sem lljettuð er úr þyrni-
kendum tágum og er 4 — 5 álnir á liæð
og 2—3 álnir á þykt. Myrkrið legst
yfir hólstað hjarðmannanna, og kind-
urnar jarma til lamha sinna, en kýrnar
eru lagstar fyrir, eftir að búið er að
mjólka þær. Flokkur af ötulum og
duglegum varðhundum heldur vörð úti
lijá girðingunni. — Alt í einu rísa þeir
upp og þjóta allir í sömu áttina út í
myrkrið. Það heyrist hark og háreysti,
liundarnir gelta í æði, og ómur af hásu
villidýrs-öskri berst heim að bólstaðn-
um. Það liefur verið hýena, sem verið
hefur að læðast kringum girðinguna, en
orðið að gefa sig frá eftir ósigur í bar-
áttu við hundana. Ekki hefði gengið
hóli betur fyrir pardusdýri. — Nú verður
aftur alt kyrt og rólegt. Yíirmaðurinn
er genginn til hvíldar með konu sinni
og hörnum; og hitt fólkið alt að einu
að alloknu dagsverki.
Þá lieyrist alt í einu voðalegl öskur
skamt í burtu, ljkt og þruma væri. Það
cr öskur Ijónsins, sem þeir kalla »Essed«
(þ. e. hinn ógurlegi) eða »Saha« (þ. e.
hjarðarbaninn). — Nú kemst alt á ring-
ulreið í hjarðmannabólstaðnum. Fólkið
hrekkur upp með andfælum og bíður
þess sem verða muni, skjálfandi af ótta;
hundarnir læðast kvíðnir og óttaslegnir
heim að tjaldinu; kindurnar þjóta um í
æði og reyna að komast út úr girðing-
unni, geiturnar kumra hátt, nautgrip-
irnir þyrpast stynjandi saman i einn
hnapp, úlfaldarnir reyna að slíta af sér
Ijóðurhandið og llýja. Alt er lostið ógn
og skellingu!
í einu stökki stekkur ljónið yfir girð-
inguna; og með einu liöggi slær það
eitt naul til jarðar, og í sama vetfangi
snýr ljónið það úr hálsliðunum með
kjaftinum. Því næsl stendur það stund-
arkorn yfir hráð ainni með glampandi
augum og urrandi, og slær um sig mcð