Æskan - 01.09.1908, Side 6

Æ S K A N
70
t*ar fnndu þeir hagkvæman slað til
varnar, hiuggusl þar um og gjörðu
sje)- vígi. Orðrómurinn um hreysti
og atgjörfi þessara manna, harst til
Vejiborgar, og gjörðu þeir þá menn
á fund Fabiusar og báðust friðar.
En er fyrsta ofboðið var runnið ai
Vejimönnum, iðraði þá, að þeir helðu
gjört frið við svo fámenna sveit, og
hófu öfriðinn að nýju. Þeir töku ráð
sín saman, að yfirstiga þá með kænsku,
heldur en að ganga undir vopn þeirra.
En er Fahiarnir sáu, að friður var
rofinn, gjörðu þeir margt áhlanp á
herfiokka Vejimanna og höfðu jafnan
betur. Ox þeim mjög dirfska og á-
ræði við hamingju sína og uggðu
minna að sjer en áðui" Svo fór, að
Veijmenn ráku eitt sinn á veg þeirra
fjenað, og er Fahiarnir ætluðu að talca
hann til visla, og fóru út úr víginu,
J)á rjeðii óvinirnir á ])á sinn í hvoru
lagi og gengu af þeim öllum dauðum.
Þá gjörðist mikill harmur í Róma-
J)org, er Jæssi tíðindi hárust þangað.
Sá dagur, er þeir fjellu, var ákveð-
inn óheilladagur, og haldinn þannig á
ári hverju.
Þannig fórst öll fabiska ættin, nema
sveinn einn ungur, sem heima liafði
verið eptirskilinn fyrir æsku saldr.
Hann ólst síðan upp og lijell svo upp
ættinni og nafni hennar. Er frá hon-
um komið margt manna, sem koma
mjög við sögu Rómverja, eins og
síðar mun frá sagt verða,
X^itli skrifarinn.
ítölsk smásaga eftir Edm. de Amicis.
(Frh.). Þar sem Giulio missti svo
mikið af svefni sínum, fjelclc liann eklci
næga liviJd; á morgnana var hann
þreytlur, er hann fór á fætur, og á
kvöldin átti liann erfitt með að halda
augunum opnum, er hann sat við lest-
ur sinn. Eitt kvöld sat hann og dott-
aði. Það sá faðir hans. »Hertu })ig
og haltu áfram!« kallaði hann og
slcelti saman lófunum. Giulio Jnökk
við og tók til bókarinnaf. En næsta
kvöld sólli í sama horfið, og dag frá
degi ágerðist þetta. Við lesturinn sólti
svefninn æ dárar á hann. Hann fór
Jíka að verða seinni til á morgnana,
og varð daufur og óröskur i timun-
um.
Faðir hans veitti J)essu eftirtekt og
átaldi liann JiarðJega. Áður hafði
liann aldrei þurft að ávíta hann.
Einn morgun sagði hann: »Giulio,
þú gjörir ekki lengur skyldu þina; þú
erl ekki eins duglegur og áður. Þetta
svíður mjer. Mundu eftir því að við
væntum mikils af þjer og þurfum
l)ráðum að halda á aðstoð þinni. Jeg
er langt frá ánægður við ])ig sem slend-
ur«.
Drengurinn varð angurvær af |)ess-
um átölum föður síns, sem honum
þótti svo undur vænt um, og var hann
rjett að því kominn að segja honum
upp alla sögu. En um kvöldið sagðí
faðir hans glaður í skapi: »En sú