Æskan - 15.12.1908, Blaðsíða 5

ÆSKAN
101
nú að ráðstal'a húsi sinu. Fyrir teksta
á líkræðu sinni valdi hann þessi orð:
»Teijið mig ekki! Drottinn hefir látið
ferð inína hefnast; leyfið mér að fara
heim til húsbónda mins«. (1. Mós. 24,
56). Hann ltvaðsl ekki vilja láta bera
lostbrð á sig við jarðarförina, en greini-
lega og ákveðið skyldi segja þeim, er
við yrðu stáddir, að liin farsælu æfikjör
sín helði hann ekki álitið ávexti verð-
leika sinna, heldur einungis fótspor
hins lifandi guðs, er með náð sinni
hefði gjört hann auðugan og hamingju-
saman. —
Þessi andaði læknir er enn ein sönnun
þess að framúrskarandi gáfur og sönn
og umfangsmikil, vísindaleg og læknis-
fræðisleg mentun er ekki kristilegri trú
lil tálmunar.
(Eflir: nBaseler Christl. Volkshotee'.
Hugprýði trúarinnar,
Hinn mikti guðsmaður Jóhannes
Krýsostómos hafðimeð djarfyrðum sinuin
ogsiðavendni bakað sér reiði keisarans.
»Ég hlýt að reka þig i útlegð«, mælti
keisarinn við hann.
»Þú getur ekki rekið mig í útlegð«,
svaraði Jóhannes, »því að allur heim-
urinn er hús föður míns«.
»Þá læt ég drepa þig«, mælti keisarinn.
^Éað getur þú því síður«, svaraði
hinn djaríi kirkjufaðir, »því að líf mitl
er með Kristi falið í guði«.
»lJá tek ég frá þér allar eigur þinar«,
svaraði keisarinn.
»l*að er auðgert«, svaraði hinn, »því
að þú veist líldega, að ég á ekki neitt.
Allur tjársjóður minn er á himnum, því
að þar er einnig hjarta mitt«.
»Ég skal þá að minsta kosti láta
flytja þig langt hurlu frá öllum vinum
þínum«.
wÞað er ómögulegt«, svaraði Jóhann-
es, »þvi að ég á vin á himnum og þú
getur aldrei flutt mig burt lrá honum.
Og í honum er ég samlengdur öllum
öðrum vinum minum. Meðan þú, herra
keisari, ekki getnr lítlátið sálina, getur
þú ekkert grand mér unnið«.
Keisarinn lél af hótunum sínum í
það skifti.
j^ráðurinn að ofan.
Dæmisaga
Jóhannes Jörgensen.
Það var fagran morgun einn i september
mánuði. Túu og engjar glitruðu af dögginni.
og gljáþræðir hins útliðandi sumars sigldu
um loftíð. Langt að bar þá. Langt rak þá.
Einn at þessum þráðum strandaði í trjá-
lopp, og lotttarinn, litil gulílekkótt, og svart-
flekkótt kónguló, yfirgaf farið sitt litla og
steig faslari fótum á land á laufblöðin.
En ekki líkaði henni almennilega plássið,
og réði því af í skyndi að spinna nýjan þráð
og hleypti sér niður i stórt þyrmgerði.
Hér var nóg til af öngum og kvistum, er
stóðu út í allar áttir, og góður slaður að
spinna vcf. Kóngulóin byrjaði líka á verlci
sinu, og lét þráðinn að ofan sem hún hafði