Æskan - 01.05.1912, Blaðsíða 4

36
æ;s k a n.
Ekki mælti hann orð frá vörum, þó
að honum væri stíað frá gleðileikjum
annara barna. Og því var það, að þegar
foreldrarnir áttu í mesta baslinu og
erfiðleikunum, þá skifti enginn sér at
honum langtímum sanian. Systkini
hans kvörtuðu meira að segja yfir því,
að hann slyppi við að gera það og það,
sem þeim var óljúft að gera. »Þú átt
bærilega daga«, sögðu þau stundum;
»þú þarft ekki að drepa hendi í kalt
vatn; alt er gerl fyrir þig«.
Á bak við stofuna þeirra var brenslu-
viðarkofi. Þar sat aumingja Aðólf dag'
eftir dag einmana og enginn leit lil
hans. Á gólfinu fyrir framan hann lá
ritspjald; hann hélt á grifíli milli tánna
á vinstra fætinum og var að reyna að
pára. Enginn sá þessar árangurslausu
tilraunir hans, hvernig all gekk öfugt,
honum til sárrar þreytu; enginn kom
til að lala kjark í liann, þegar nærri
lá, að hann gæfist upp við alt saman
og penninn skrapp aftur og aftur úr
greipum tánna, af því að hann var
ekki búinn að temja fótinn við að
halda honum nógu fast.
Jú, Guð, sem vakir með ástríku löð-
urauga, svo yfir kryplingi sem öðrum,
hann hafði stöðugt auga á honum.
Þegar hann var nú búinn að þreyta
við þetta lengi, lengi, þá tókst honum
loks að slýra pennanum eftir vild sinni.
Ilann gat gert stryk með honum, sem
í hans augum líktust fullkomlega bók-
stöfum. Og hann varð svo himinlif-
andi glaður og sýndi kennaranum staf-
ina sína. Iíennarinn var nú reyndar
ekki eins hugfanginn af þeim og Aðólí
var, og hrósaði þeim ekki eins mikið
og hann hafði búist við. En hann
gerði annað, sem veslings Aðólf hafði
alls ekki búist við, — hann faðmaði
hann að sér, og upp frá þeim degi
varð Aðólf honum svo hjartfólginn.
En hvað það var elskulegt, að Aðóll
var nú loks búinn að finna vin og
hjálparmann, því að margt varð hann
ilt að þola. Skólasystkini hans voru
reyndar ekki svo slæm í sér; en þau
höfðu aldrei séð annað eins og það,
að nokkur skyldi bera það við að
skrifa með fætinum. Það var eitthvað
svo skringilegt, svo hlægilegt, enda
hlógu þau dátt að honum og gerðu
sér að leik að herma þetta eftir hon-
um; úr þessu varð alls konar glens
og gletni grá; þau höfðu ekkert hug-
boð um, hvað þau særðu aumingja
Aðólf með hæðni sinni og hlátri, hann,
sem varð að þola þetta aft af því að
hann var handavana. í skólanum var
hlegið að honum, heima fyrir var hon-
um visað út í horn; alstaðar þótti hann
vera til þyngsla, og oft var hann sjálf-
um sér mesta byrðin, af því að hon-
um var varnað margra hreyfinga, svo
að nærri lá, að hann yrði af þessu
beisklyndur og tilfinningasljór.
En föðurauga Guðs vakti yfir litla
drengnum, þó að hvorki hann né
aðrir hefðu hugboð um það.
(Framh.)