Æskan - 01.10.1912, Blaðsíða 3

Æ S K A N.
75
ykkur. Kg hugöi niig hafinn hátt yfir hin
líu boðorð Guðs, og þegar skólagöngu minni
var lokið, þá gleymdi ég þeim algerlega; ég
hugsaði aldrei neitt um að gera þau að lífs-
reglu minni. Hefði svo verið, þá hefði ég
gcrl mér far um að rækja fjórða boðorðið,
en það býður, að maður skuli heiðra for-
eldra sína og gera vilja þeirra.
Nú hefi ég af dæmi Aðólfs lært, hvernig
ég á að breyta. Þrátt fyrir alla góða kosti,
sem móðir hans hefir, er lnin liarðlynd og
undarleg í sér og æðrugjörn. Hún hefir oft
krafist þess af Aðólf, sem honum var um
mcgn, og gerl honurn svo lilutskifti hans
enn þungbærara með þvi. En aft af er
liann hinn sami að kærleika, umhyggjusemi
og lolningu fyrir móður sinni.
Einu sinni sþurði ég liann, hvernig á því
stæði, að hann gæti verið henni svona auð-
sveipur, þar scm hann væri þó mikfu hygn-
ari og betri en hún; en hann færðist undan
að svara því blátt áfram, heldur sagði hann:
»Guð hefir skipað mér að lialda boðorð sin,
og boðorð hans eru ekki þung.
í þessu kemur fram sannur guðsótti, kæru
foreldrar, og jafnframt þeim ótta hcfi ég
lært svo margt fleira.
Af því að ég lá i rúminu aðgerðalaus, þá
fór ég að fást við að teikna; gerði ég það
i fyrstu til að kcnna Aðólf, þvi að hann hefir
lilla tilsögn fengið í dráttlistinni. Ilonum
lék mikill hugur á að læra að teikna myndir
af hlutum, eins og þeir koma fyrir, enda
var honum brýn þörf á því, til þess að hann
gæti selt myndirnar sínar. Af sjálfum sér
halði honum ekki tekist að læra það. Og
aumingja drengurinn var rétt að gefasl upp
við það. En þá kom ég lionum til hjálpar.
Þegar læknirinn sá teikningarnar mínar,
])á slakk liann upp á þvi, hvort ég vildi ekki
teikna fyrir verksmiðju eina þar i grendinni,
og svo kom hann hingað með manninn,
scm átti að sjá uin það, og sá fékk mér
margt að gera. Með þessu móti hcfi ég getað
unnið mér inn dálilið, og nú er það von min,
að ég komist að því starfi við verksmiðjuna.
Svona hefir Guð hjálpað mér, bæði timan-
lega og andlega, fyrir milligöngu þessa handa-
vana drengs, — sama drengsins, sem foreldr-
arnir höfðu svo oft óskað dauða, — það hefir
móðir hans sagt mér. Og nú er það við-
leitni mín, að reynast ekki meira en lielm-
ingi ónýtari en liann í heiminum.
En til þess að ég geti byrjað nýtt líf, þá
varðar mig mestu, næst blessun Guðs, að
þið fyrirgefið mér. í*ess vegna cr það nú
bæn mín og beiðni, að þið skrifið mér eina
stutta sctningu, bara þetta: Við fyrirgefum
þér! Ykkar auðsveipur sonur
Gústi«.
Þetta var nú bréfið, sem Tíli kaup-
maður og kona hans fengu frá syni
sínum eftir langan, langan tíma, er
þau höíðu ekkert heyrt frá honum.
En sú huggun og uppörvun fyrir
þau i hverri einustu linu!
aPau lásu af hrærðri lijarlans lyst
og hverja linu gátu kyst«.
Sárt var að vísu að heyra um slysið,
sem hent halði son þeirra, en oft liöíðu
þau búist við öðru miklu verra en þvi,
þó að hann fótbrotnaði og yrði ef til
vill kararmaður upp frá þvi. En nú
vann gleðin sigur á sorginni. Týndi
sonurinn þeirra var fundinn. Þau sátu
lengi bljóð og hugsandi, en loks rauf
konan þögnina;
»Góði rninn! Er langt þangað?«
»Já, alllangt, en þó hægt fyrir okkur
að komast það«.
Hún leit lil manns síns og hann
kinkaði kolli til hennar og þau skildu
hvort annað. Siðan útvegaði hann sér
ferðaáætlanir járnbrautarlestanna og
leit eftir sambandinu milli þeirra.
»í dag er 20. desember. Eg þarf tvo
daga til undirbúnings, svo alt sé i röð