Æskan - 01.10.1912, Blaðsíða 4

Æ S K A N.
70
og reglu meðan ég er að heiman. Ef
við förum af siað á Þorláksmessu, ])á
gistum við í Miinchen nóttina eftir,
förum þaðan næsta morgun og verð-
um komin kl. 6 að kvöldi til baðslað-
arins i Alpadalnum. l’ar getum við
fengið vagn eða sleða og komist til
Gúslafs i læka ,tíð. Eetta skulum við
láta vera jólagjöfina okkar handa hon-
um. En við verðum að kaupa tölu-
vert handa heiðursmanninum honum
Aðólf og fólkinu lians. Við erum bú-
in að draga nokkuð saman af pening-
um. Og lækninum ælla ég að gefa
kassa, fullan af bezlu vindlum«.
»En heyrðu, góði minn! Ilann verð-
ur kannske kararmaður alla æfi, liann
sonur okkar«.
Og þau grétu bæði.
»En hann er samt ungur cnn og
getur því fengið fulla l)ót meina sinna«.
»Við skulum vona hins bezla. I3ú
sér nú, hvað orðið gat úr honum Að-
ólf, þó að hann vanlaði hendurnar.
En hvað ég hlakka til að sjá þennan
unga mann, hann Aðólf Vendelin!«
V.
En hvað stormurinn var níslandi
kaldur daginn þann og mikill snjór á
jörðu — 24. desember 1887.
Járnbrautarlestin brunaði þó áfram
eins og aðra daga. — Nú var komið á
síðustu stöðina og numið slaðar; lengra
fór ekki leslin upp lil dala. Sá, sem
vildi fara lengra, varð að fá sér annan
hest; járnhesturinn nam ])arna staðar.
Þeir voru ekki margir, sem stigu út
úr vagninum, að eins þeir, sem áttu
þar heima i næstu sveitum, og þó ekki
— gömlu kaupmannshjónin áttu ekki
heima þar í grendinni. Þau spurðu
slöðvarstjóra eftir póstvagninum. Síðan
gengu þau úl að honum, en það var
ekki vagn, heldur eins lconar viðhal'nar-
sleði. Þau setlust á hann; l’yrir hann
voru spentir tveir heslar og nú áttu
þeir að draga þau hjónin þangað sem
förinni var heilið og hjartað þráði.
»Það var gott að þér komuð rétt í
þessu«, mælti póstmeislarinn, »því að
hel'ðuð þér komið seinna, þá helði
orðið of dimt á leiðinni, og þar að
auki hetði ég orðið að senda mann
upp í Heljardal nreð bréf, sem komið
hefir hingað og ekki má biða.
Það fór vel um hjónin í sleðanum.
Okumaður sveipaði ábreiðu um fætur
þeim með mestu nákvæmni. Þá reka
þau alt í einu augun í slórellis jóla-
köku í búðarglugga. »Eigum við ekki
að kaupa hana?« sagði frúin við mann
sinn, en hann játaði því. l)ró lnin þá
upp pyngju sína með mildum erfiðis-
munum og borgaði kökuna. Svo var
búið vandlega . um hana og lögð á
aflursætið í sleðanum.
Nú var hestunum hleypl af stað og
lcvað hátt við í bjöllunum; svo þaut
sleðinn áfrám eftir snjóþöktum veg-
inum.
»All af ertu sjálfri þér lik«, mælli
Tíli við konu sina. »Þú crl alt af að
hugsa um mat og drykk. Við erum
að fara lil fundar við son okkar rúm-
lægan, sem okkur var týndur og
dauður, og svo kaupir þú köku!«