Æskan - 01.11.1912, Síða 3

Æ S K A N.
83
verið hjá rúminu hans af móðurlegri
nærgætni.
Gústaí' fór nú að renna huganum
yfir alla sína liðnu æfi. Nú lá hann
þarna svo fjarri foreldrum sinum, ves-
all maður, hallur að minsta kosti. —
Hann hatði ætlað sér að verða mikill
maður, en alt farið út um þúfur; nú
varð hann að sætta sig við það starf
að teikna fyrir verksmiðjuna. Þarna
lá hann nú, sem einu sinni hafði gefið
foreldrum sínum svo fagrar vonir; en
í slað þess að verða þeim til gleði,
hafði hann bakað þeim hina sárustu
hjartasorg. Hann gat nú ekki gengið
til þeirra og beðið þau að veita sér
aftur viðtöku i kærleika.
Æ, hann hafði búist við, að hann
fengi bréf með póstinum; það hefði
getað verið komið fyrir tveimur dög-
um. Nei, ekkert kærleiksorð frá for-
eldrum hans haiði borist upp i Heljar-
dal. — Þelta var þungbært, en þó
ekki meira en það, sem hann álli
skilið.
En þrátt fyrir alt, þá fann hann þó,
að hann var ríkari og sælli en áður;
hann hafði fundið fjársjóð, sem dýrri
var gulli og gripum, dýrri hvers konar
heiðri og lifsstöðu, og meira að segja
dýrri en kærleikur foreldra hans, —
hann var orðinn barn Guðs og hafði
fundið þann frið, sem hann halði
aldrei þekt fyr á æfi sinni, sálarfriðinn.
Nú gat hann möglunarlaust hugsað til
sinna brotnu beina, því að Aðólf vinur
hans hafði kent honum, að það væru
ekki hraustir og heilir limir, sem gerðu
mann hraustan og heilan, heldur væri
hjartalagið og lundernið meira vert en
hendur og fætur.
Því meira sem hann hugsaði um
þetta, þvi skiljanlegri urðu honum
hinir undarlegu vegir drottins.
En — þey! þey! Bjölluhljóð! Skyldi
það vera pósturinn? Nei, hann kom
alt af gangandi. En því var nú kann-
ske öðruvísi háttað að vetrarlagi. En
Gústaf gat ekki hlaupið út á móti
honum. Hann kveikti þó á kertinu,
því ekki var að vita nema hann kæmi
inn með bréfið, sem hann þráði. En
lengi stóð á þvi! — —
Loksins var hurðinni þó lokið upp.
Gúslaf gat ekkert séð, hvernig sem
hann starði fram i dimmar dyrnar,
þvi að hann var sjálfur i svo mikilli
birtu. En þá heyrir hann sagt bliðum
rómi: »Sonur minn! sonur minn!«
»Nei, pahbi og mammah sagði
Gústaf og Iaust upp fagnaðarópi. En
síðan varð alt hljótl i litlu slol'unni.
Að hálftíma liðnum komu þau þeim,
Aðólf og móðir hans og börnin. Þau
vissu ekkert um það, sem gerst halði,
því að ökumaður halði farið til næsta
bæjar, til þess að fá þar hús og hey
handa hestunum. En Gústaf gerði
þeim i fáum orðum grein l'yrir, að
þelta væru foreldrar sínir. Þá urðu
þau öll hljóð og vandræðaleg á svip-
inn; enginn vissi, hvað lninn álti að
segja. En þegar bæði hjónin föðmuðu
Aðóll' að sér með hinni meslu bliðu
og þökkuðu honum fyrir, að hann
hetði bjargað syni þeirra, þá fór hjarta
móður hans að slá hraðara og hún