Æskan - 01.11.1912, Blaðsíða 6

86
Æ S K A N.
Menn sögðu þetta sérvizku og mein-
loku af ljóninu að tryllast svona, þó
það sæi hvítan léreftshatt, en Sambó
hristi höfuðið,— hann vissi betur hvernig
í því lá.
Úr æsku minni,
IV.
Hvað er sjórinn djúpur?
IWINU sinni fórum við hátt upp í hlíð,
— upp í Háateig, þar sem lyngið er
2 mest, — til að rifa lyng.
Við höfðum sinn pokann hvor.
Þegar við vorum búnir að fylla pokana og
þræða fyrir opin, fórum við að leika okkur,
því okkur langaði ekkert til að fara undir
eins heim. fað var skemtilegra að vera
þarna hátt uppi í hlíðinni.
Það sem okkur þótti skemtilegast, var að I
losa stærstu steinana og láta þá hendast i j
háum loftköstum niður hlíðina. Pegar við
vorum búnir að losa einhvern stóran stein,
stóðum við kyrrir og horiðum á, hvernig
hann hoppaði og skoppaði niður brekkurnar,
— hvernig hann hentist í liáaloft og féll svo
með miklum dynk til jarðar, og reif með
sér heila skriðu af mold og smásteinum,
sem ekki vildu liggja kyrrir, þegar þeir sáu
nafna sinn á svona skemlilegu ferðalagi. í
hvert sinn, sem stóri steinninn kom við
hliðina, bæltust nýir félagar í hópinn, og
þegar þeir voru komnir ofan á jafnsléttu,
var komin heil hersing af alls konar stein-
um, smáum og stórum. Þeir hoppuðu svo-
litið upp í loftið og stöðvuðust svo fyrir
fult og alt. þá fórum við að losa annan
stein og létum hann fara sömu leiðina.
Pegar við vorum orðnir leiðir á þessu og
farnir að verða lúnir í handleggjunum af að
bisa við stóru steinana, fórum við að virða
fyrir okkur útsýnið, — en það er fagurt þarna.
Fjörðurinn lá sléltur eins og spegilgler á
milli hrikalegra fjallanna beggja megin, sem
spegluðu sig i honum; en við fjarðarmynnið
tók hafið við og náði svo langt sem augað
eygði, — þangað sem himin og sjór koma
sarnan. — Einstaka svartur depill sást til og
frá í fjarðarmynninu og á hafinu; það voru
bátar og fiskiskip, er voru þar að veiðum.
Meðfram flrðinum beggja megin voru bæ-
irnir á strjálingi; túnin voru skrúðgræn,
nema hjá sumum bæjunum voru þau gul-
ílekkótt, þar sem farið var að slá.
Við stóðum báðir þegjandi og horíðum á
náttúrufegurðina.
Loks rauf Nonni þögnina og sagði:
»Mikið er sjórinn stór!«
»Já, tjarska er hann stór«, sagði ég. »Eg
hélt aldrei að hann væri svona stór«.
»En skal hann ekki vera ákaflega djúpur?«
»Jú, það hlýtur hann að vera«.
»Við skulum spyrja mömmu að því«.
»Já, það skulum við gera«. —-------
Við fórum nú að fara heim. Við létum
lyngpokana skoppa niður hlíðina og hlupum
svo á eftir þeim.
fegar við gátum ekki lengur látið þá velta,
urðum við að taka þá á bakið og bera þá
það sem eftir var af leiðinni.
Mamma stóð á hiaðinu, þegar við komum
heim að bænum.
»IIvað er sjórinn djúpur, mamma?« spurð-
um við báðir í einu, um leið og við hentum
lyngpokunum á hlaðið.
»IIvað er sjórinn djúpur?« tók mamma
upp eftir okkur. »IIann er ákaflega djúpur«.
»Já, en livað er hann djúpur? Veiztu það
ekki?« spurðum við óþolinmóðir.
»Hvað eiga þessar heimskulegu spurning-
ar að þýða?« spurði man.ma. »Sjórinn er
margar mannhæðir á dýpt«.
Margar mannhæðir! Ósköp voru að heyra
þetta! — Pað væri ekki gott ef pabbi dytti
i sjóinn; hann gæti ekki vaðið i land. —
Margar mannhæðir! Skárra er það nú
dýpið! hugsuðum við.--------