Æskan - 01.11.1912, Qupperneq 4

Æ S K A N.
84
niælti: »Já, hann er góður drengur,
— það segja allirk
Svo þökkuðu hjónin móður Aðólfs
líka fyrir móðurlega aðhlynningu.
Fyrir þessum hjartanlegu orðum og
atlotum hurfu nú öll vandræðin eins
Og mjöll fyril' SÓlll. (Niðurl. nœsl.)
1 ljónabúrinu.
YRIR nokkrum árum síðan
var í dýragarði Lundúna-
borgar ljón eitt, sem mælt
var að liefði meinloku í höfðinu.
Svertingi nokkur, Sambó að nafni,
áíli að gæta ljónsins, og var hann bezli
vinur þess. Þegar liann kom að búrinu,
kom Ijónið á móti honum og rétti löpp-
ina út á milli rimtanna, eins og það
vildi lieilsa góðvini sínum. Sambó valdi
líka álitlegustu kjötstykkin handa ljón-
inu, því það var uppáhald hans.
Einu sinni kom nokkuð fyrir, sem
vakti undrun allra dýravarðanna. Sambó
kom lil Ijónsins eins og liann var vanur
á morgnana; en undir eins og Ijónið
kom auga á liann, tók það að láta öll-
um illum látum, þvert á móti því sem
vant var.
Pað rak upp svo mikið öskur, eins
og það vildi vekja alla íbúa Lundúna-
borgar; það sló með halanum út í
loftið og stökk á móti Sambó eins
og það vildi éta hann með húð og
hári.
Sambó vesalingurinn slóð þarna eins
og þrumu lostinn. Hann varð bæði
hryggur og forviða yfir ])essu grimdar-
æði Ijónsins. Þar sem nú ljónið ekki lél
af að öskra og lirista járnstengurnar af
öllum mætti, þá varð hann að llýta sér
þaðan burtu lil ]>ess að æsa það ekki
meira. Þegar hann kom inn lil konu
sinnar og lilla drengsins sins, sagði
hann þeim, hvað fyrir hafði komið.
»Ég skil þetla ekki,<f mælti hann með
tárin í augunum; »ég heti þó alt af reynt
að dekra við það«.
»Það hefir heldur aldrei fengið vonzku-
kast síðan í fyrra sumar,« sagði konan.
»Það getur þó varla verið, að það muni
eftir unganum sínum enn þá«.
Tommi Iitli klifraði upp á kné pabba
síns og klappaði honum; en þegar hann
sá að faðir hans var jafn-raunamæddur
eftir sem áður, þá ællaði hann að taka
vel ulan um hálsinn á honum. »Svona
þykir 'l'omma vænt um pabba«, sagði
hann og kreisli svo fast hálsinn á föður
sínum sem liann gat, og datt þá hvíti
sumarhatturinn af höfði Samhós á gólíið.
»Það er hatlurinn!« mælti konan. »Nú
skil ég hvernig í öllu Iiggur.«
»Skilur — hvað?« spurði Sambó.
»Já, þú hefir ekki hafl þennan hatt
á liöfðinu fyr en núna síðan í fyrra«.
»Já, það er alveg satt,« mælti Sambó.
»Aumingja vesalings )jónið!«
Þá I)að Tommi litli föður sinn að
segja sér söguna af því, og hóf þá
Sambó sögu sína á þessa leið:
»Fyrir ári síðan kom þella ljón í
dýragarðinn. Þá var það ekki eilt sam-
an í búrinu, því hjá því var nokkurra